Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Τα παιδιά τα ξέρουν όλα...

Μια μέρα μια πιτσιρίκα παρατήρησε ότι η μητέρα της είχε αρκετές λευκές τρίχες που έκαναν αντίθεση στο καστανά της μαλλιά. Κοίταξε τη μητέρα της και ρώτησε όλο απορία: "Γιατί κάποια από τα μαλλιά σου είναι λευκά, Μαμά?" Η μητέρα της απάντησε: "Λοιπόν, κάθε φορά που κάνεις κάτι λάθος, με στεναχωρείς και με κάνεις να κλαίω, μια τρίχα μου γίνεται λευκή." Το μικρό κορίτσι σκέφτηκε λίγο αυτή την εξομολόγηση και είπε: "Μαμά, γιατί όλα τα μαλλιά της γιαγιάς είναι άσπρα?"



Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)