Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Ανησυχίες και ερωτηματικά

8 Μαρτίου



Ανησυχίες και ερωτηματικά μιας γυναίκας,
από το βιβλίο ΔΙΟΤΙΜΑ της Εύας Ομηρόλη,  Εκδοτικός Οίκος  Λιβάνη.
Διαβάζοντάς το, όλες οι γυναίκες σε κάποια του σελίδα θα βρουν κάτι από τον δικό τους εαυτό.

Ζω μέσα σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο που έχει γύρω-γύρω πόρτες και παράθυρα και βλέπω απ’ τις χαραμάδες να περνάει το φως.
Ανάλογα με την περίσταση
 ανοίγω μια πόρτα εδώ και είμαι κόρη,
 ανοίγω μια πόρτα πιο κει και είμαι φίλη ή αδερφή,
ανοίγω μια πόρτα πιο πέρα, και γίνομαι σύζυγος ή μητέρα.
Υπάρχει και ένα μεγάλο παράθυρο εκεί ψηλά, που όποτε το ανοίγω αισθάνομαι γυναίκα, κι αν μείνω για λίγο να με φυσά ό φρέσκος εκείνος  αέρας, τότε νοιώθω ωραία, και μια διάθεση ερωτική, σαν μυρωδιά από γιασεμί, με μεθάει.
Αλλά ποτέ δε μένω εκεί για πολύ, ή, από μόνη μου κάτι με πιάνει και το κλείνω, ή ακούω κάποια απ’ τις πόρτες να χτυπάει και τρέχω ν’ ανοίξω.
Το μόνο που με μπερδεύει είναι η βαθύτερη σχέση μου μ’ αυτό που λέμε «ΕΥΑΤΟ» . Δηλαδή υπάρχουν φορές που δεν είμαι σίγουρη ποια είμαι στ’ αλήθεια… «ΕΓΩ».
Είναι κάτι συγκεκριμένο; Είναι κάτι που γεννήθηκα μ’ αυτό;  Είναι κάπου μέσα μου κρυμμένο και πρέπει να ψάξω να το βρω;  Κι αν δε μ’ αρέσει, μπορώ να το αλλάξω  ή είμαι αναγκασμένη να το κουβαλάω όσο ζω;
Είναι φορές που νοιώθω σαν να μην έχω τίποτε δικό μου. Οι ιδιότητές μου είναι πάντα σε σχέση με κάποιον άλλο…
Είμαι σύζυγος και μητέρα. Είμαι κόρη και αδερφή και ανιψιά και ξαδέρφη. Είμαι  και φίλη και γνωστή και κουνιάδα και νύφη. Είμαι και πολίτης του κράτους και μέλος του εκλογικού σώματος. Τυπικά είμαι και ορθόδοξη χριστιανή.
Όμως κάτω απ’ όλα αυτά τα λέπια, είμαι μια ουσία διάφανη και μαλακή, είμαι κάθε φορά στην πλευρά της Γης την ώρα της ανατολής, είμαι μια φωνή που βγαίνει από βαθιά και φτάνει ως πολύ μακριά και βουϊζει σαν δυνατός αέρας  και όποιος αφουγκραστεί προσεκτικά θ’ ακούσει που φωνάζει «ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ» ……
Έχω μια καρδιά που χτυπάει για ν’ αγαπάει αλλά έχω κι ένα σώμα που λαχταράει ν’ αγαπηθεί…

Η Εύα Ομηρόλη γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Βιβλία της: Οι Αναλφάβητοι του 'Ερωτα, Οι Παραχαράκτες της Ευτυχίας, Οι Κομπάρσοι της Ηδονής, Σεισάχθεια.

Κάντε αριστερο click στην εικόνα


Για τη Διοτίμα στην επόμενη ανάρτηση...

Από: Φαίδρα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου