Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Στις πηγές μας: Γράμμα από τον Καζαντζάκη



Απόσπασμα από γράμμα του Νίκου Καζαντζάκη
στον Μηνά Δημάκη
(Εκδ. Το Ελληνικό Βιβλίο, Αθήνα, 1975).









Η Ελένη αντιγράφει
ένα μυθιστόρημα στη γραφομηχανή,
Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται…
Είναι εντελώς σύγχρονο και νομίζω καλό.
Τόρα άρχισα ένα καινούργιο,
καθώς και μια νέα τραγωδία,
εμπνευσμένη από την τορινή τραγωδία της Ελάδας.
Ελπίζω – και φοβούμαι –
πως θα μείνω πολήν καιρό εδώ.
Εδώ δουλεύω λαμπρά,
το κλίμα είναι εξαίσιο, θάλασσα ήλιος,
τροπικά δέντρα, καλοί άνθρωποι, μοναξιά.
Το σώμα είναι γερό, το μιαλό δουλεύει,
κρατώ αλάκαιρη την Ελάδα
κάτω από τα βλέφαρά μου -και τίποτα
 θαρώ δε μου λείπει.
Έχω μονάχα την αγιάτρευτη αγωνία της Ελάδας
που θέλουν να την γκρεμίσουν.
Μα αφτή ’ναι αιώνια, το ξέρω καλά,
και θα βγει κι από τη δοκιμασία αφτή γιγαντωμένη.
Είμαι βέβαιος πως μεγάλες ψυχές
και μεγάλα έργα γίνουνται και θα γενηθούν
από το αίμα αφτό κι από τα δάκρυα.
Ποτέ δεν είχα τόση πίστη κ’ εμπιστοσύνη
στη ράτσα μας όπως τόρα.
Είναι αιωνίως ο Χριστός
που ξανασταβρόνεται για ν’αναστηθεί.


Πρέπει, αλήθεια, νάμαστε περήφανοι.
την σύμπτωση αφτή να γενηθούμε Έληνες.
Και συν να νιόθουμε, κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο,
σε κάθε γραμμή και στίχο που γράφουμε,
πως έχουμε μεγάλη ευθύνη.
Ο στοχασμός αφτός, τα τελευταία τούτα χρόνια,
που γνώρισα από κοντά την παγκόσμια intelligentsia
και είδα τους αντιπροσώπους της
και τους μίλησα και τους έζησα,
μου δίνει τη Μεγάλη Βεβαιότητα
για την ασύγκρητη αξία της ράτσας μας.
Γενηθήκαμε άρχοντες. Φοβερή γη και ευθύνη.
Να μου χαιρετάτε, Σας παρακαλώ πολύ,
όλους τους φίλους και συντρόφους.
Ο «θεός» μαζί Σας, αγαπητέ φίλε,
και μαζί με την Ελάδα.


Ν. Καζαντζάκης
(Διατηρήθηκε η ορθογραφία του Ν. Καζαντζάκη)




Illu

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου