Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

ΦΥΓΗ από τα φτηνά τα δύσκαμπτα ξάρτια. . .







Αγόρασα ένα κτήμα στη μέση τ' ουρανού
Μακριά του κόσμου ετούτου και του παντοτινού

Μ' ένα χρυσό βαρκάκι μες στα διαμαντικά
Καταμεσής του χάους θα βγαίνω στ' ανοιχτά

Και θα ψαρεύω τ' άστρα που ζουν στη λησμονιά
Και όσες αμαρτίες βγαίνουν κάθε χρονιά

Θα 'χω κι ένα κηπάκι και μια μικρή αυλή
Να πίνω καφεδάκι με την ανατολή

Το σπιτάκι μικρό να χωράει τα φτερά σου
και θα βάλω ψηλά μια παλιά ζωγραφιά σου

Κι αν δεν έρθεις ποτέ στο παντού θα υπάρχεις
Και με δόξα διπλή μες τον ύπνο μου θα 'ρθεις

Πάντα εσύ, πάντα εσύ με σπαθί και με στέμμα
Με διαμάντια και φως της καρδιάς μου το αίμα

Πάντα εσύ, πάντα εσύ και ψηλά στην ζωή μου
Στον Παράδεισο εσύ που ήσουν η κόλασή μου

Στη μέση του πελάγου θα χτίσω μια εκκλησιά
Για να δοξάσει εσένα μ' αγγέλους μοιρασιά

Θα χτίσω το σπιτάκι μ' εφτά τις κλειδαριές
Κι εφτά χρυσές σημαίες για τις κακοκαιριές

Και θα 'χω και σκαλάκια σκαλιά υπομονής
Να κάθονται πουλάκια μιας άρρωστης ζωής

Αυτής που μου 'χεις δώσει σα δώρο σκοτεινό
Και το 'χεις πια προδώσει για να μη σε ξεχνώ

Το σπιτάκι μικρό να χωράει τα φτερά σου
και θα βάλω ψηλά μια παλιά ζωγραφιά σου

Κι αν δεν έρθεις ποτέ στο παντού θα υπάρχεις
Και με δόξα διπλή μες τον ύπνο μου θα 'ρθεις

Πάντα εσύ, πάντα εσύ με σπαθί και με στέμμα
Με διαμάντια και φως της καρδιάς μου το αίμα

Πάντα εσύ, πάντα εσύ και ψηλά στην ζωή μου
Στον Παράδεισο εσύ που ήσουν η κόλασή μου




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου