Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Το ερωτευμένο πουκάμισο!





Αυτό είναι το ποίημα ενός πουκάμισου,
το οποίο είναι ερωτευμένο ως το λαιμό
με ένα απλό ξύλινο μανταλάκι, και λέει:
Με κρατάς σ'αυτή την κούνια να μην γλιστρήσω.
Να μου εξατμιστούν τα δάκρυα στον ήλιο.
Χάρη σ'εσένα θα μπορώ να αστειευτώ
με τα ζώα και τα πουλιά στον κήπο αυτό.
Θα φουσκώνω.
 Θα ξελύσω όλα τα κουμπιά στο πάνινό μου σώμα.
Ολάκερο το πρωί, θα γινώ σημαία 
η οποία με τα χέρια της θα πλαταγίζει τον αγέρα
και θα μυρίζει σαπούνι κι'ουρανό.
Κράτα με σφιχτά, αλλά μην με ζηλεύεις.
Εμένα με σιδερώνουν το μεσημέρι.
Miroslav-Mika Antic




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου