Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013




Το 1212, 50.000 παιδιά στη Γερμανία και στη Γαλλία, συγκινημένα από τους λόγους δύο εμνευσμένων νεαρών, κίνησαν για την Ιερουσαλήμ. Η Σταυροφορία των Παιδιών δεν έφτασε ποτέ στους Αγίους Τόπους. Πολλά πέθαναν από κακουχίες ή πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Αλεξάνδρειας.
Ο Κierkegaard γράφει: Η Σταυροφορία των Παιδιών είναι η μεγάλη ειρωνία της ιστορίας προς ολάκερο τι κίνημα του Ιπποτισμού.
Από τότε να υπήρξε άλλη  Σταυροφορία Παιδιών με την ίδια κατάληξη, μεγάλη ειρωνία προς το κίνημα του -ισμου; Δεν ζει πια ο Κierkegaard να μας το πεί! 
  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου