Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ!




Στο έργο του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό», ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, σε μια ερημιά, συζητούν κάτω από ένα δέντρο εν αναμονή της έλευσης του Γκοντό. Ενα παιδί, όμως, έρχεται να τους ανακοινώσει ότι ο Γκοντό δεν θα έρθει απόψε, αλλά να τον περιμένουν οπωσδήποτε αύριο. Την επομένη έρχεται ξανά το παιδί να τους πει ότι ο Γκοντό πάλι δεν θα έρθει απόψε. Απογοητευμένοι, λένε να αυτοκτονήσουν, αλλά όταν βλέπουν ότι ο ένας τους μόνο φοράει ζώνη, που δεν φτάνει να κρεμαστούν και οι δυο από το δέντρο, εγκαταλείπουν τη σκέψη τους αυτή και αποφασίζουν να φύγουν. Παρ' όλ' αυτά παραμένουν εκεί -περιμένοντας τον Γκοντό.
Αν έφευγαν ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, θα γλίτωναν ασφαλώς από την αυταπάτη του επικείμενου ερχομού του Γκοντό. Είναι μια ανακούφιση αυτό;  Mπορεί, έχοντας φύγει ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, να έρθει τελικά ο Γκοντό; Μπροστά στο ενδεχόμενο της λήψης μιας λανθασμένης απόφασης, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν επιλέγουν το μαρτύριο της μάταιης αναμονής, με τη δικαιολογία ότι είναι καλύτερα, ίσως, να ελπίζεις κι ας μην προκύπτει ποτέ το αντικείμενο της ελπίδας σου, παρά να μην ελπίζεις καθόλου.

Καληνύχτα Βλαντιμίρ! Καληνύχτα Εστραγκόν!
 
  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου