Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015







Υπάρχει η Πατρίδα - παραμύθι. 

Υπάρχει η Πατρίδα - θρύλος.

 Υπάρχει το βελούδο του χορταριού.

 Υπάρχει η σκόνη του δρόμου. 

 Υπάρχει το τερέτισμα του αηδονιού. 

 Υπάρχει το κρώξιμο του κουρούνας. 

 Υπάρχει της συνάντησης η χαρά. 

Υπάρχει της μέθης η καπνιά. 

Υπάρχει το γέλιο της καμπάνας. 

Το τρίξιμο της δοντιών της βρισιάς.

 Η μυρωδιά της κοπριάς. 

Των λουλουδιών το άρωμα. 

Κι εγώ με τούτη τη λέξη βλέπω μια εικόνα 

 που μου σφίγγει την καρδιά.

 Ρημαγμένη αλέα. 

 Άδεια χωράφια. 

Γκρίζες ίζμπες. 

Λεύκες ψηλές γυμνές. 

Μια πρώην εκκλησιά με πεσμένο σταυρό. 

Ένα αδύνατο μαντρόσκυλο με σφιγμένη ουρά.

 Ξεδοντιάρες γριές με γκρίζα κουρέλια. 

 Σιωπηλά παιδιά με μαραμένους κάρδους. 

 Στο δρόμο συναντάς ξυπόλητη μια μάνα.

 Γκρίζοι βόστρυχοι κάτω από γκρίζα μαντίλα.

 Χέρια ροζιασμένα. 

Σα χαραμάδες οι ρυτίδες. 

Και ψιθυρίζουν οι γυναίκες: Κοιτάξτε, ένας άντρας! 

Σα θυμάμαι, η παγωνιά το δέρμα γδέρνει . . . 

 Μα δεν υπάρχει πιο ακριβή εικόνα για μένα.



Αλεξάντρ Ζινόβιεφ

Από τον τοίχο του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου