Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018



"Περιμένω. Σε φουαγιέ θεάτρου.
'Ώσπου v' αρχίσει η παράσταση
βλέπω τι παίζεται πλαγίως
εντός ενυδρείου που διασκεδάζει
την αναμονή.

Τετράγωνο περίπου σάν κουτί 
παπουτσιών στο νούμερο της υπερβολής. 
Σε γωνία σφηνωμένο για να γεύονται
 διπλή ασφυξία οι τοίχοι. 
Μικρά ψαράκια όσο το χρυσαφί του ήλιου 
επάνω σε χρυσόμυγας ξεριζωμένο βόμβο 
τρέχουν πανικόβλητα. Σκυλόψαρο τζάμι τά κυνηγά. 
Νάνος βυθός. Τον γαργαλάει εύκολα 
με τα κοντά της δαχτυλάκια η επιφάνεια. 

Συνθλίβεται η πλεύση συχνά 

στις συμπληγάδες πέτρες-χαλίκι
 εύρημα στεριανό.
 Κάθε τόσο αγωγός κρυμμένος στέλνει
 βίαιο αέρα φουρτουνιάζει κάπως η ανία 
φύκια ξεμαλλιάζονται με πλαστικόν
 ολοφυρμό. Για λίγο
 καταποντίζεται η ορατότης. 'Ώσπου 
μισοπνιγμένη την τραβάνε κατά πάνω 
κάτι φυσαλίδες οξυγόνου μικρές 
σαν καρφίτσας κεφαλάκι που βγαίνουν 
από των ματιών μου τη λιγοστή φιάλη.

 Τι λυπάσαι, χρυσόψαρα είναι 

ούτε που γνώρισαν θάλασσα ποτέ τους."

 Και μείς πόσο τάχα γνωρίσαμε; 

Κι όμως το νοσταλγούμε αυτό το διόλου.

Κική Δημουλα / Συμπληγάδες Συγκρίσεις


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου