Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018




 «ΚΑΤΟΙΚΗΣΑ ΜΙΑ ΧΩΡΑ που ‘βγαινε από την άλλη,

 την πραγματική,

 όπως τ’όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. 

Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί 

να την βλέπω.

 Τόσο λίγη έμοιαζε΄ τόσο άπιαστη.

 Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα:

 με κάτι ξαφνικούς σεισμούς, κάτι παλιές καθαρόαιμες θύελλες.

 Άλλαζα θέση τ’ Ακοίμιστα και την Ερημική

 ν’ αξιωθώ να φκιάνω λόφους καστανούς, Μοναστηράκια, κρήνες. 

 Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοειδή 

που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο. 

 Μά ‘ταν η ευωδία τόση που φοβήθηκα. 

Κι έπιασα σιγά-σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά

 να την  καλύψω τη χώρα που αγαπούσα. 

Μην και κανείς ιδεί το κάλλος.

 Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει»

Οδυσσέας Ελύτης / Ο μικρός Ναυτίλος



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου