Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Σάββατο 18 Αυγούστου 2018




 «Kύριε, άνθρωποι απλοί 

πουλούσαμε υφάσματα, 

(κι η ψυχή μας 

ήταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς).

Tην τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια 

η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά 

τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ: 

η αμαρτία μας. 

Eίχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια. 

Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά 

– πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα -. 

Tώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε 

μέτρησέ μας, δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας,

Kύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!» 

 Δ. Ι. Αντωνίου 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου