Τραγούδι

 

Μόνον εσύ,

πάλι και πάλι θα γεννιέσαι:

 

Γιατί ποτέ μου δεν σ’ αγκάλιασα…

σε κρατώ τόσο.





                                                                        Erietta Vordoni

Εσύ, που δεν σου λέω πως τη νύχτα,
Κλαίοντας πλαγιάζω,
Που η ύπαρξή σου τρυφερά με κουράζει,
Νανούρισμα σα να ‘ταν,
Εσύ, που δεν μου λες αν αγρυπνάς
Για χάρη μου πες μου,
Πώς θα μπορούσαμε, εντός μας,
να κρατήσουμε αυτό το μεγαλείο
αν δεν το είχαμε διόλου χορτάσει:

Θυμήσου τους εραστές, πόσο γρήγορα,
Τις εκμυστηρεύσεις μόλις αρχίσουν,
Λεν ψέματα κιόλας

Μόνο με κάνεις. Μόνον εσέ μπορώ ν’ αλλάξω
Μια στιγμή εσύ είσαι, το θρόισμα, ύστερα, είναι πάλι
Ή κάποιο άρωμα που εξατμίστηκε όλο.

Άχ ! μες στην αγκαλιά μου όλες τις έχω χάσει.

Μόνον εσύ,

πάλι και πάλι θα γεννιέσαι:

Γιατί ποτέ μου δεν σ’ αγκάλιασα…

 σε κρατώ τόσο.



Rainer Maria Rilke