Μόνος απέλπισα το θάνατο.

ΕΝΟΧΟΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ!

  -------------------------------------------------------------------------------------------

Κι’ όσο τρώει την ύλη ο καιρός,

τόσο βγαίνει πιο καθαρός

ο χρησμός απ' την όψη μου:

Την οργή των νεκρών να φοβάστε

Και των βράχων τα αγάλματα!

των νεκρών μου των άθαφτων!

Προδόθηκα κι απόμεινα στον κάμπο μόνος
Πάρθηκα και πατήθηκα σαν κάστρο μόνος.
Είπα: Δεν θα 'ναι μαχαιριά βαθύτερη από την κραυγή

Και είπα: δε θα 'ναι το Άδικο τιμιότερο απ' το αίμα

Μόνος απέλπισα το θάνατο.

Γι' άλλη πιο μυστικήν αντρεία λαχτάρησα
κι από κει που με μπόδισαν, ο αόρατος κάλπασα
στους αγρούς τις βροχές να γυρίσω
και το αίμα πίσω να πάρω!