Κι ὅμως σ᾿ αὐτὸ τὸν ὕπνο

 τ᾿ ὄνειρο ξεπέφτει τόσο εὔκολα στὸ βραχνά.

 Ὅπως τὸ ψάρι ποὺ ἄστραψε κάτω ἀπ᾿ τὸ κῦμα 

καὶ χώθηκε στὸ βοῦρκο τοῦ βυθοῦ 

ἢ χαμαιλέοντας ὅταν ἀλλάζει χρῶμα. 

Στὴν πολιτεία ποὺ ἔγινε πορνεῖο μαστροποὶ

 καὶ πολιτικιὲς διαλαλοῦν σάπια θέλγητρα·

ἡ κυματόφερτη κόρη φορεῖ τὸ πετσὶ τῆς γελάδας 

γιὰ νὰ τὴν ἀνεβεῖ τὸ ταυρόπουλο· 

ὁ ποιητὴς χαμίνια τοῦ πετοῦν μαγαρισιὲς

 καθὼς βλέπει τ᾿ ἀγάλματα νὰ στάζουν αἷμα. 

Πρέπει νὰ βγεῖς ἀπὸ τοῦτο τὸν ὕπνο· 

τοῦτο τὸ μαστιγωμένο δέρμα. 

Γιῶργος Σεφέρης / Θερινὸ Ἡλιοστάσι, Γ

Ας πούμε

ΑΜΗΝ!