"Όταν το 1902 εκλάπη ο πινάκας της Μόνα Λίζα από το Λούβρο, οι επισκέπτες συνέχιζαν με την ίδια ορμή να κατακλύζουν την αίθουσα, όπου ήταν για χρονιά αναρτημένος. Στέκονται με προσοχή. Εδώ ήταν ο πίνακας που τώρα δεν είναι. "Τι κοιτάζουν;" "Τον άδειο χώρο. Εκεί που κάποτε ήταν" "Πως κοιτάζουν?" "Με ευλάβεια." "Πόση ώρα?" "Πολλή ώρα. Μερικοί ξενυχτούν." "Οι πιο επίμονοι?" "Στήνουν σ' εκείνο το σημείο ένα καβαλέτο" "Και?" "Ζωγραφίζουν. Αφήνουν άδειο τον καμβά, από κάτω γράφουν "Μόνα Λίζα". "Γιατί?" " Αυτό που λείπει κερδίζει. Γίνεται πιο δυνατό" "Πως?" " Με την απουσία του".

- Τι κοιτάζουν;

- Τον άδειο χώρο. Εκεί που κάποτε ήταν.

- Πως κοιτάζουν;

- Με ευλάβεια.

- Πόση ώρα;

- Πολλή ώρα. Μερικοί ξενυχτούν.

- Οι πιο επίμονοι;

- Στήνουν σ' εκείνο το σημείο ένα καβαλέτο.

- Και;

- Ζωγραφίζουν. Αφήνουν άδειο τον καμβά, από κάτω γράφουν: Μόνα Λίζα.

- Γιατί;

- Αυτό που λείπει κερδίζει. Γίνεται πιο δυνατό.

- Πως;

- Με την απουσία του."

Ελένη Κυριαζοπούλου