Όταν το φως πέφτει στο νερό, ένα μέρος του μπαίνει μέσα σε αυτό (διαθλάται) και το υπόλοιπο γυρίζει πίσω στον αέρα (ανακλάται). Το ποσοστό του φωτός που ανακλάται ή διαθλάται εξαρτάται από τη γωνία με την οποία πέφτει στην επιφάνεια του νερού.

Όταν οι ακτίνες του φωτός πέφτουν κάθετα στην επιφάνεια της θάλασσας, όπως συμβαίνει το μεσημέρι όταν ο ήλιος "καίει", πρακτικά όλο το φως διαθλάται, μπαίνει μέσα στο νερό, δίδοντας ζωή στο ζωικό και φυτικό θαλασσινό βασίλειο. Παράλληλα, διατηρεί τις ανεκτές θερμοκρασίες που αντιμετωπίζουμε ακόμη και την καλοκαιρινή περίοδο. Αν λάβουμε υπ' όψη μας ότι τα τρία τέταρτα της επιφάνειας του πλανήτη μας είναι θαλασσινή επιφάνεια γίνεται κατανοητό το καταστροφικό αποτέλεσμα που θα είχαμε αν η τεράστια ποσότητα της φωτεινής ενέργειας δεν έμπαινε στη θάλασσα, όπως προβλέπει ο νόμος της Φυσικής, αλλά, αντίθετα, γύριζε πίσω προς τον αέρα. 

Όσο χρονικά απομακρυνόμαστε από το μεσημέρι οι ακτίνες του φωτός όλο και πέφτουν με μεγαλύτερη γωνία, πιο πλάγια, στην επιφάνεια της θάλασσας. Όσο πιο πλάγια πέφτουν τόσο ελαττώνεται το ποσοστό του φωτός που διαθλάται και μεγαλώνει, αντίστοιχα, το ποσοστό του φωτός που ανακλάται. Όταν πηγαίνει   ο ήλιος στη δύση του, οι ακτίνες του φωτός πέφτουν στη επιφάνεια της θάλασσας πολύ πλάγια, σχεδόν γλείφοντάς την, τότε, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει το μεσημέρι, το "αποδυναμωμένο" φως του ήλιου πρακτικά εξ' ολοκλήρου  ανακλάται, γυρίζει ακίνδυνα πίσω στον αέρα, σαν να θέλει να μεγαλώσει, ακίνδυνα πια, τη διάρκεια της ημέρας. Η επιφάνεια της θάλασσας γίνεται καθρέφτης,  ανακλά το φως, τη βλέπουμε να γυαλίζει (εικόνα). 

Η σοφία των νόμων της Φυσικής.