Επεκτείνομαι και βιώνω 

παράνομα

 σε περιοχές που σαν υπαρκτές

 δεν παραδέχονται οι άλλοι.

Εκεί σταματώ και εκθέτω

 τον καταδιωγμένο κόσμο μου, 

εκεί τον αναπαράγω 

με πικρά κι απειθάρχητα μέσα, 

εκεί τον αναθέτω 

σ’ έναν ήλιο χωρίς σχήμα, χωρίς φως, 

αμετακίνητο, προσωπικό μου. 

Εκεί συμβαίνω. 

Κάποτε, όμως, 

παύει αυτό.

 Και συστέλλομαι, 

κι επανέρχομαι βίαια 

(προς καθησυχασμόν) 

στη νόμιμη και παραδεκτή 

περιοχή, 

στην εγκόσμια πίκρα. 

Και διαψεύδομαι.

 Κική Δημουλά / Από τη συλλογή Ερήμην