"Ο αέρας σηκώνει τα κρίματά μας ψηλά, 

τα στροβιλίζει για λίγο μακριά

 απ’ τις κουτές σκευωρίες μας

 και τ’ αφήνει να πέσουν πάλι στη γη

˙ εκεί ν’ ανθίσουν.

 Νωπές ακόμη παίρνει τις λεξούλες 

να, εκεί έλα, 

τις ακουμπάει στις κορφές 

των αισιόδοξων δέντρων 

και τις καθίζει μετά στο χώμα

 σαν αναμνηστικά ξεραμένα τίποτα.

 Ο αέρας σηκώνει τα σχισμένα φύλλα 

της μικρής νουβέλας

 κι όπως ανεβαίνουν, γίνεται ευανάγνωστη

 η σελίδα της ζωής μας, 

για να διαβαστεί κάποτε στη νηνεμία

 σαν ένα νόημα που μας δόθηκε ακέραιο."

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ / Επίλογος αέρας