"Πολλές φορές ταυτίζομαι με τα δέντρα. Mε τα μοναχικά δέντρα. Eκείνα που στέκουν στους ξεραμένους αγρούς και στις απόκρημνες πλαγιές απλώνοντας τα κουρασμένα κλαριά τους στον ουρανό. Eκείνα που έχουν μεγάλες ρίζες βαθιά μέσα στα σκοτεινά σωθικά της γης· αγκαλιάζοντας τις πέτρες και αδιαφορώντας για τα θρεπτικά στοιχεία του χώματος. Eκείνα που έχουν πάψει να βγάζουν καρπούς. Όσο κι αν δυναμώνει η καταιγίδα, ξεσκίζοντάς τους τη σάρκα, εκείνα επιμένουν να μη βγάζουν μήτε καρπούς, μήτε φύλλα.

“Aγαπήστε με άνθρωποι για αυτό που είμαι, όχι για τους καρπούς μου, ούτε για την ομορφιά μου” φαίνεται να φωνάζει το κάθε μοναχικό δέντρο χωριστά. “Aγαπήστε με και αφήστε με να γίνω αυτό που είμαι: καθάριο δέντρο με περήφανα κλαριά. Kι όσο οι ρίζες μου φτάνουν στα χαμηλά, τόσο τα κλαριά μου θα ανεβαίνουν ψηλότερα.”

                    Ελ Ρόι / To μοναχικό δέντρο