"Μικροκαμωμένη είσαι, 

 μια σταλιά λέξη Ίσως 

 κατάτι πιο ανεπτυγμένη

από την πλήρη άγνοια και μοιάζεις 

με υπόσχεση μισοφαγωμένη.

 Κι όμως εκπροσωπείς

 του κάθε ανεξακρίβωτου

 τη μυστηριώδη ύπαρξη 

της κάθε αγωνίας

 τ’ αναπάντητα

 της κάθε μιας ζωής

 τις διαφορετικές και όμοιες

 εκκρεμότητες που φεύγοντας αφήνει.

 Δυο συλλαβές λέξη είσαι και τρέμει

 η μάνα σου η γλώσσα 

 μη σε τσαλαπατήσουν οι πολυσύλλαβες 

 δυνάμεις

 ποιαν, εσένα - αν είναι δυνατόν – 

 εσένα πού κατέστησες της αβεβαιότητας

 τη δυναστεία πιο κραταιή ακόμα...

Τα ναι και τα όχι δειλή σε θεωρούν

πως είσαι τσιράκι της υπεκφυγής.

άθεο προπάντων επειδή

Ίσως υπάρχει θεός

Ίσως υπάρχει και άλλη ζωή μετά

από εκείνη που τα όνειρα και ο έρωτας

δίνουν και παίρνουν.

Όχι άθεο δεν είσαι

απλώς πιστεύεις στη μοκρή

πιθανότητα

κι αυτή αμελητέα θεότητα δεν είναι.

Τη χάρη της τιμάς και μένεις Ίσως

κεράκι αναμμένο μέρα νύχτα

στον ανήλικο τάφο της.

Ίσως λοιπόν και να μη μας έχουν

ολότελα ξεχάσει."

Κική Δημουλά / Ύμνος στη λέξη Ίσως / Άνω Τελεία