Λέμε: Η βροχή  πέφτει.

Και  κανείς  δεν  βλέπει  το  δράμα  πίσω  από  αυτή  την  πεζή  διαπίστωση.

Πρόκειται  για  ένα δυστύχημα  ή  μία  αυτοκτονία;

Δεν  θα το  μάθουμε.

Όπως  και  να 'ναι,  η  βροχή  δεν  θα  ξανασηκωθεί.

Γλίστρησε  μες  στο  παράθυρο, από  τόσο ψηλά, δεν  μπορούμε   να  τη   σώσουμε.

Το μόνο που μπορούμε  να  κάνουμε  είναι  να  βρισκόμαστε   εδώ,

για να πέσει επάνω μας,  πάνω στο  εύκαμπτο  δέρμα  μας  παρά  στο  έδαφος.

Ανοίγω  τα  χέρια,

σηκώνω  το κεφάλι  και  τη  δέχομαι  πεθαίνει  μες  στην  αγκαλιά  μου,

κολλημένη  στο  στήθος  και  στο  πρόσωπό  μου.

Σφίγγω  το  λείψανό  της  επάνω  μου  και  τη  φιλώ  για  μια  τελευταία  φορά.

MARTIN PAGE