...Δεν ξέρω πια τι γίνεται με την ομίχλη κι αν εξακολουθεί να πέφτει τόσο πηχτή ή μήπως χάθηκε ολότελα κι αυτή, όπως η πάχνη πάνω απ’ τα πρωινά κεραμίδια... 

...Δε θυμάμαι από πού ερχόταν εκείνη η ομίχλη, μάλλον κατέβαινε από ψηλά. Τώρα πάντως ξεκινάει βαθειά από τα όνειρα. Αυτά που χρόνια μένανε σκεπασμένα μ’ ένα βαρύ καπάκι....
...Η ο­μί­χλη ειναι για να βα­δί­ζεις μέ­σα σ’ αὐ­τήν. Δι­α­σχί­ζεις κά­τι ποὺ εί­ναι πυ­κνό­τε­ρο α­πὸ αέ­ρας και σε στη­ρί­ζει. Άλ­λὰ και κά­τι α­κό­μα· ο­μί­χλη χω­ρὶς λι­μά­νι εί­ναι πράγ­μα ἀαταί­ρια­στο... 

 ...Πέφτει πολλή ομίχλη, γίνομαι ένα με αυτήν και ξεκινάω. Ακολουθώ άλλες σκιές ονοματίζοντάς τες...

 ...Φεύγω και ξαναχάνομαι μέσα στα τραμ, τα φώτα και την κίνηση. Ο νους μου είναι κολλημένος στην ομίχλη και σ’ όσα είδα μέσα σ’ αυτήν. Προσπαθώντας να ξεχαστώ περπατώ πολύ τις ομιχλιασμένες νύχτες. Aισθάνομαι κάποια ανακούφιση με το βάδισμα. Tα μεγάλα βάσανα κατασταλάζουνε σιγά σιγά στο κορμί και διοχετεύονται απ' τα πόδια στο υγρό χώμα.

 Γιώργος Ιωάννου / Ομίχλη - Η μόνη κληρονομιά