"Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον. 

Παράξενο.

 Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου 

πέρασε κῆπος κάποτε.

 Στὸ ἄλλο χέρι

 κρατῶ πέτρα. 

Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση.

 Ὑπόνοια καμιὰ

 ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις,

 προγεύομαι ἄμυνες.

 Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου 

πέρασε ἄγνοια κάποτε. 

 Χαμογελῶ.

 Ἡ καμπύλη του χαμόγελου,

 τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως,

 μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο, 

ἕτοιμο.

 Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή

 μου πέρασε στόχος κάποτε.

 Καὶ προδιάθεση νίκης.

 Τὸ βλέμμα βυθισμένο

 στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα:

 τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ 

τῆς προσδοκίας γεύεται.

 Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου 

πέρασε πίστη κάποτε. 

 Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο. 

Φοράει στολὴ δισταγμοῦ. 

Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι

 σύντροφός μου ἢ καταδότης.

 Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου 

πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.

 Σὺ δὲν φαίνεσαι.

 Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο, 

γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του

 κρατώντας λουλούδι 

καὶ χαμογελώντας, 

θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι.

 Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου

 ζωὴ πέρασες κάποτε."

Κική Δημουλά / Φωτογραφία 1948