"Ὁ σκόρος ἔρχεται πάλι.

 Τρώει τό τραγούδι, τίς ἐπαναλήψεις, 

τίς ἐξουσίες, τά φιλιά: ὅλα

 τά κάνει σκόνη. Μοιάζει μέ τό χρόνο.

 Ὁ δεύτερος εἶναι ὕπουλος, εἶναι στάσιμο νερό. 

Μπαίνει στό αἷμα καί τό σκουραίνει. 

Ὁ ἥλιος τρυπάει τίς ντουλάπες, τά μπαοῦλα

καί τρυπώνει ὁ σκόρος. Κάνει αὐλάκια

 στό μυαλό, στίς κουβέρτες πού σέ τυλίγανε

 τό χειμώνα. Ὁ χειμώνας εἶναι στήν ἀποθήκη 

καί περιμένει. Ὅλα περιμένουν, νά ρουφήξει

 ἡ γῆ τούς χυμούς τῶν δέντρων, 

νά κοιμηθοῦν τά δέντρα,

 νά ξυπνήσουμε ἐμεῖς. 

Γιά τήν ὥρα, κυνηγᾶμε ζωύφια καί ἰδέες.

 Τόν ἴσκιο μας δέν τόν κυνηγᾶμε, 

γιατί ἔγινε πλῆθος καί μᾶς παρακολουθεῖ. 

 Κάθομαι στό βουνό τῆς σκόνης

 καί σέ ἀγναντεύω ὅπως τή θάλασσα."

Γιάννης Κοντός