"Σοῦ εἶπα:

 - Λύγισα. 

Καὶ εἶπες:

 - Μὴ θλίβεσαι.

 Ἀπογοητεύσου ἥσυχα. 

Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς σταματημένο τὸ ρολόι. 

Λογικὰ ἀπελπίσου πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,

 ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος. 

Κι ἂν αἴφνης τύχει νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης, 

μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.

 Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος. 

Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες. 

Κατέβα σοβαρή,

 νηφάλια αὐτοεκθρονίσου ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα...

 Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.

 Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.

 Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,

 γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,

 τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων, 

τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν, 

τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα, 

ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,

 τὸ εἶπες."

Κική Δημουλά / Διάλογος σε μένα και σε μένα