"Στο έργο του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Godot», ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, σε μια ερημιά, συζητούν κάτω από ένα δέντρο εν αναμονή της έλευσης του Godot. Ενα παιδί, όμως, έρχεται να τους ανακοινώσει ότι ο Godot δεν θα έρθει απόψε, αλλά να τον περιμένουν οπωσδήποτε αύριο. Την επομένη έρχεται ξανά το παιδί να τους πει ότι ο Gotot πάλι δεν θα έρθει απόψε. Απογοητευμένοι, λένε να αυτοκτονήσουν, αλλά όταν βλέπουν ότι ο ένας τους μόνο φοράει ζώνη, που δεν φτάνει να κρεμαστούν και οι δυο από το δέντρο, εγκαταλείπουν τη σκέψη τους αυτή και αποφασίζουν να φύγουν. Παρ' όλ' αυτά παραμένουν εκεί - περιμένοντας τον Godot.

Αν έφευγαν ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, θα γλίτωναν ασφαλώς από την αυταπάτη του επικείμενου ερχομού του Godot. Είναι μια ανακούφιση αυτό χωρίς αμφιβολία: να μην ελπίζεις, όταν τα γεγονότα σου λένε ότι η ελπίδα σου θα διαψευστεί. Πάντα, όμως, ανάμεσα στα γεγονότα μπορεί, όσο κι αν δεν είναι προβλέψιμο αυτό, να βρεθεί κάποια ρωγμή. Ναι μπορεί, έχοντας φύγει ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, να έρθει τελικά ο Godot. Δεν θα επρόκειτο, τότε, για τη λήψη μιας λανθασμένης απόφασης; Από την άλλη, πάλι, μένοντας ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, δεν θα συνέχιζαν να ζουν μέσα στη ματαιότητα της έλευσης του Godot; 

Μπροστά στο ενδεχόμενο της λήψης μιας λανθασμένης απόφασης, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν επιλέγουν το μαρτύριο της μάταιης αναμονής, με τη δικαιολογία ότι είναι καλύτερα, ίσως, να ελπίζεις κι ας μην προκύπτει ποτέ το αντικείμενο της ελπίδας σου, παρά να μην ελπίζεις καθόλου."

Ας περιμένουμε λοιπόν τον Gotot!
Όλοι έχουμε ένα Godot!
 Μη κάνουμε λάθος!
Πως μπορείς να μη πιστεύεις σε κάτι που δεν υπάρχει;