[...] Η Τροία θα καταστραφεί. 

Θα πέσουν τα ένδοξα τείχη, 

που φύλαγαν έναν κόσμο

 βέβαιο για τη δική του ζωή.

 Γιατί έρχονται οι δυνατοί Αχαιοί 

να μας αφανίσουν;

 Γιατί πάντα υπάρχουν εχθροί;

 Θρηνώ εκείνους που σε πλήρη ωραιότητα 

θα πεθάνουν. Δεν τελειώνουν

 οι θάνατοι των παιδιών της Εκάβης. 

Η ψυχή και το πνεύμα τους συνοδεία

 γίνεται κοντά μου και μιλά

 φοβερά και παράδοξα λόγια, 

συμφοράς τά που βλέπω οράματα, 

μηνύματα που ακούω φριχτά. 

Δεν είναι μάθημα σκληρό, αυστηρό

 των ανθρώπων το εφήμερο πέρασμα;

[...] Ω σφαγή των ωραίων ανθρώπων

 που χαίρονταν το θαυμάσιο δώρο

 της μέρας όταν πλησιάζει ρόδινη και χρυσή.

 Απαίσια νύχτα, που η φωτιά

 των ανθρώπων κάνει να λάμπει

 με φως υποχθόνιο.

 Φτάνει πια,

 φτάνει των ανθρώπων ο πόλεμος.

 Δεν ξέσπασε τόσος ο πόνος απ’ την σκληρότητα!

 Δεν πόνεσαν αρκετά οι πληγές των ανθρώπων;

 Θεοί σεις, αμείλιχτοι και σιωπηλοί,

 ίσως, γιατί κι εσείς κοντά μας, πολύ,

 καθώς έρχεστε, δεν γνωρίζετε ώς πού

 η διαταγή φτάνει, διαταγή αδυσώπητη και σκληρή.

 Δεν έκλαψαν τόσο, δεν παρακάλεσαν 

οι αδύνατοι άνθρωποι όσο πρέπει;

 Ζωή Καρέλη / Κασσάνδρα