«Κλαδεύουνε τα δέντρα προετοιμαστικά

ώστε ν΄ ανέβει ευχερώς η άνοιξη σε λίγο

ανεβάζοντας εκ νέου

ακμαία τη μορφή τους με αναλλοίωτο

το σαρκώδες περσινό της καταπράσινο

 σαν να μη κιτρίνισε ποτέ

- καμμία σχέση δηλαδή

με κείνο το πριονωτό ανεπίστρεπτο

 που κλαδεύει εμάς -

 τι έλεγα, ναι, στα πεζοδρόμια

ένθεν κακείθεν του δρόμου στοίβες

φύλλα πρασινοκίτρινα και κλάρες

 υγρές ακόμα στάζοντας δακρυσμένες

ακριβώς στο σημείο

 του αποχωρισμού τους από τα δέντρα.

Προσωρινά. Και όμως δακρυσμένες.

 Φαντάσου τώρα, τι αισθάνεται/ η οριστικότης».

Κική Δημουλά / Καμμία σχέση