”Θυμήσου, ω άνθρωπε”

Ω άνθρωπε! Θυμήσου πόσα δάκρυα

 δεν έδωσες στην ώρα τους.

 Θυμήσου, ω άνθρωπε! Θυμήσου...

 Ποσά λόγια στην ώρα τους δεν πρόφερες. 

 Ποσά χαμόγελά σου φειδωλεύτηκες. 

 Ποσά στάχυα απ´ τα πλούσια δωμάτια σου 

 δεν άφησες 

 - τάχα να πέσουν - 

 να τα χαμολογήσουν οι φτωχοί. 

 Πόσο αγκαθερούς έφτιαξες τους φράχτες σου.

 Ποσό αψηλούς τους τοίχους σου! 

 Θυμήσου, ω άνθρωπε, θυμήσου 

 «...Ουκ επ´ άρτω ζήσωμεν...»

Μελισσάνθη