Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον. 

Παράξενο.

 Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου

 πέρασε κῆπος κάποτε. 

Στὸ ἄλλο χέρι 

κρατῶ πέτρα.

 Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση. 

Ὑπόνοια καμιὰ

 ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις, 

προγεύομαι ἄμυνες. 

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου 

πέρασε ἄγνοια κοάπτε. 

Χαμογελῶ. 

Ἡ καμπύλη του χαμόγελου, 

τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως, 

μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,

 ἕτοιμο. 

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου πέρασε στόχος κάποτε. 

Καὶ προδιάθεση νίκης. 

Τὸ βλέμμα βυθισμένο

 στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα:

 τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ 

τῆς προσδοκίας γεύεται. 

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου 

πέρασε πίστη κάποτε. 

Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.

 Φοράει στολὴ δισταγμοῦ. 

Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι 

σύντροφός μου ἢ καταδότης.

 Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου 

πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε. 

 Σὺ δὲν φαίνεσαι. 

Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο,

 γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του 

κρατώντας λουλούδι 

καὶ χαμογελώντας,

θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι. 

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου

ζωὴ πέρασε κάποτε.

Κική Δημουλά Φωτογραφία