ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ

"Όποιος μιλάει εξ ονόματος των άλλων

 είναι 

πάντα απατεώνας" 

Εμίλ Σιοράν

 "Και δεν είναι μόνον αυτός. 

Είναι ολόκληρο σμήνος από δαύτους. 

Βουίζουν γύρω μας 

και η εκφυλισμένη εποχή μας τούς λατρεύει. 

Έχουν πάρει τον αέρα των ημερών, 

κι έτσι αεράτοι επιπλέουν σαν φούσκες

 στον αφρό της κοινής γνώμης.

Αλλά έτσι και τις φυσήξεις θα σκάσουν." 

William Shakespeare  /  Άμλετ /  Gutenberg 

"Αλλά η συνήθεια είναι σπουδαίος σιγαστήρας."

 Σάμιουελ Μπέκετ

«Η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’ ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντίθετων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά προς το φως το φυσικό που είναι ο Λόγος και το φως το Άκτιστον που είναι ο Θεός.»

Οδυσσέας Ελύτης / Ανοιχτά χαρτιά

"Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης" 

Ο ορισμός της ανθρώπινης άνοιξης.

"Η άνοιξη είναι η παιδική ηλικία του έτους"

Alferd Tennyson

*

Την άνοιξη αν δεν την βρεις,

την φτιάχνεις.

Οδυσσέας Ελύτης

*

Ποτέ δεν υποπτεύεσαι 

πόσο παλεύει με την παγωνιά ο πεθαμένος κήπος

 για να χαρίσει στα πουλιά την άνοιξη. 

Ποτέ οι μέλισσες 

που θα ρουφούν τα άνθη του, 

πώς βγήκε από το θάνατο δε θα γνωρίσουν 

κι οι πεταλούδες

 θα ’ναι πάντα ξέγνοιαστες. 

Μόνο αυτός θα ξέρει·

 αυτός που έζησε την περιπέτεια του νεκρού 

και είναι μες στην ομορφιά του λυπημένος. 

Χρίστος Λάσκαρης / O κήπος  / Ποιήματα / Τύρφη 

Συμπέρασμα:

"Τα ποιήματα είναι εύκολα,

η ποίηση ειναι δύσκολη..."

Νίκος Γκάτσος

 

"Πόσο βαθιά σέβομαι τους ανθρώπους που ξέρουν να χάνουν. Ίσως γιατί εγώ δεν ξέρω τελικά. 

Πόσο βαθιά σέβομαι τους ανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή με καθαρά κομμένα νύχια και δεν της αφήνουν καμία τσαγκρουνιά. 

Τους ανθρώπους που γνώρισαν την απώλεια και τόλμησαν να κλάψουν. 

Τους ανθρώπους που φοβήθηκαν το κενό και δεν το δημιούργησαν σε άλλους, δεν το πέρασαν αλλού, αλλά το πέρασαν. 

Πόσο βαθιά σέβομαι τους ανθρώπους που ξέρουν όμορφα να φεύγουν, πιο όμορφα από το να έρχονται. 

Τους ανθρώπους που αρθρώνουν το φύγε πιο καλά από το πάρε με μαζί σου. Που το διατυπώνουν σαν μουσική, από εκείνες που ακούγονται στη θάλασσα όταν κοπάζει ο αέρας, εκείνη τη μουσική που δονεί απ'ευθείας το σώμα σαν ένα συρματόσκοινο που πια δεν ξέρεις αν ηχεί, αν το ακούς, αν πυρακτώνεται και σε καίει, αν δονείται και σε δονεί ή αν το βλέπεις να σκίζει μάταια το φως, μάταια τα μάτια. Μάτια που τέμνονται οι τροχιές και λάμπει το κατάμαυρο μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι. Άνθρωποι που έβαλαν νωρίς τους άλλους να κοιμηθούν κι απόμειναν κρατώντας νύχτες απ΄το χέρι και γκρίζα όνειρα που μπλέχτηκαν σαν τα μαλλιά μες τις σιωπές τους."

Αργύρης Χιόνης

ΙΣΑΑΚ ΝΕΥΤΩΝΑΣ:

Η ΜΕΓΑΛΗ  ΜΑΖΑ  ΕΧΕΙ  ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ

ΕΠΙΚΑΙΡΑ

"Συγχωρώ 

τους ανθρώπους όταν δεν συμφωνούν με τις ιδέες μου,

 αλλά δεν τους συγχωρώ 

όταν δεν συμφωνούν με τις δικές τους." 

Charles Maurice de Talleyrand

...οι λευκοί και οι κόκκινοι πολιορκούσαν την Οδησσό 

– κι Οδησσός δεν υπήρχε...

Τάσος Λειβαδίτης

...πόσες τέτοιες ανέξοδες, αλλοθιγενείς πολιορκίες

 του ανύπαρκτου

για να μη πολιορκηθεί 

το απαιτητικό υπαρκτό...

*

"Το μακρινό και το άπιαστο, 

καλά το μοιραζόμαστε. 

Νά 'ταν και το κοντινό μας έτσι..."

Γιάννης Ρίτσος 

Κλεομένης Γ

Βασιληάς της Σπάρτης

Τρίτος προ Χριστού αιώνας

Πόσο έχει προοδεύσει η ανθρωπότητα από τότε!

Ο Βασιληάς της Σπάρτης Κλεομένης για να αντιμετωπίσει την κατάληψη της χώρας του από τα στρατεύματα του Μακεδόνα Αντίγονου ζήτησε τη βοήθεια του βασιληά της Αιγύπτου Πτολεμαίου. Μεταξύ των εγγυήσεων για  την εκπλήρωση των συμφωνηθέντων ήταν και η ακόλουθη, όπως την περιγράφει ο μεγάλος αλεξανδριανός: 

Εν Σπάρτη 

Δεν ήξερεν ο βασιλεύς Κλεομένης, δεν τολμούσε — 

δεν ήξερε έναν τέτοιον λόγο πώς να πει 

προς την μητέρα του: ότι απαιτούσε ο Πτολεμαίος 

για εγγύησιν της συμφωνίας των ν’ αποσταλεί κι αυτή 

εις Αίγυπτον και να φυλάττεται· 

λίαν ταπεινωτικόν, ανοίκειον πράγμα. 

Κι όλο ήρχονταν για να μιλήσει· κι όλο δίσταζε. 

Κι όλο άρχιζε να λέγει· κι όλο σταματούσε. 

 Μα η υπέροχη γυναίκα τον κατάλαβε 

 (είχεν ακούσει κιόλα κάτι διαδόσεις σχετικές), 

και τον ενθάρρυνε να εξηγηθεί. 

Και γέλασε· κι είπε βεβαίως πηαίνει.

Και μάλιστα χαίρονταν που μπορούσε να ’ναι 

στο γήρας της ωφέλιμη στην Σπάρτη ακόμη. 

 Όσο για την ταπείνωσι — μα αδιαφορούσε. 

Το φρόνημα της Σπάρτης ασφαλώς δεν ήταν ικανός 

να νιώσει ένας Λαγίδης χθεσινός· 

όθεν κι η απαίτησίς του δεν μπορούσε 

πραγματικώς να ταπεινώσει Δέσποιναν 

Επιφανή ως αυτήν· Σπαρτιάτου βασιλέως μητέρα. 

Κωνσταντίνος Καβάφης

Πέρασαν από τότε αρκετοί αιώνες, η ανθρωπότητα πολιτιστικά προόδευσε, οι παρέχοντες βοήθεια δεν ζητούν πια ως εγγύηση των συμφωνηθέντων την αιχμαλωσία μητέρων και παιδιών, τι βαρβαρότητα,  ζητούν ορυκτά, σπάνιες γαίες, κοιτάσματα πετρελαιού, διώρυγες, ό,τι πλούτο έχει η χώρα...