EINSTEIN:
ΜΗ ΠΑΡΕΤΕ ΤΑ ΒΟΥΝΑ
ΑΠΟ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ,
ΘΑ ΓΕΡΝΑΤΕ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ!
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΑΣ,
ΓΕΡΝΑΕΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ
ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΑΣ!
Tο 1916, ο Αϊνστάιν ανακατασκεύασε τη θεωρία της βαρύτητας. Ο Αϊνστάιν παρουσίασε στον κόσμο μια νέα κατανόηση του κόσμου - τη θεωρία του για τη γενική σχετικότητα. Σε αυτή τη θεωρία, ο χώρος δεν είναι ένα κενό, αλλά μια αόρατη δομή που ονομάζεται χωρόχρονος. Είναι μια τετραδιάστατη δομή της οποίας το σχήμα καθορίζεται από την παρουσία μάζας (ενέργειας) και το σχήμα αυτό που αποκτά από την καθορίζει πως θα κινηθεί η μάζα.
Γύρω από οποιαδήποτε μάζα (ή ενέργεια), ο χωροχρόνος καμπυλώνεται, το "ύφασμα του χωροχρόνου" καμπυλώνεται, κάνει μία γούβα (αρχική εικόνα). Η παρουσία πλανητών, αστεριών και γαλαξιών παραμορφώνει το "ύφασμα του χωροχρόνου", κάνει γούβες. Ένα ανάλογο: Ας φανταστούμε ότι κρατάμε ένα σεντόνι από τις τέσσερις άκρες του. Αν βάλουμε στο κέντρο του μια μεγάλης μάζας σιδερένια μπάλα, το ύφασμα, το σεντόνι θα καμπυλωθεί, θα σχηματιστεί μια γούβα.
Όσο πιο μεγάλη είναι η μάζα-ενέργεια τόσο πιο μεγάλη είναι η καμπύλωση του χωροχρόνου, τόσο πιο μεγάλη και βαθειά είναι η γούβα που προκαλεί στο ύφασμα του χωροχρόνου.
Μία θα είναι η νίκη μας
στην κατανόηση της πραγματικότητας.
Να αποδεχτούμε την ήττα της λογικής μας!
ΦΩΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ
Στην προηγούμενη ανάρτηση είδαμε ότι ο χρόνος δεν είναι απόλυτος, είναι σχετικός, δεν είναι ακαμπτος, είναι εύκαμπτος. Εμείς, οι ακίνητοι παρατηρητές αντιλαμβανόμαστε ότι ο χρόνος αυτών που κινούνται ως προς εμάς κυλάει πιο αργά. Ο ρυθμός παρέλευσης του χρόνου είναι διαφορετκός για κάθε οντότητα, ανάλογα με την ταχύτητά της. Όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητά τους τόσο για εμάς ρέει πιο αργά ο χρόνος τους. Υπάρχουν άπειροι χρόνοι, όσες και οι ταχύτητες που μπορεί να κινηθεί κάτι ως προς εμάς. Μάλιστα, αν μια οντότητα κινείται με την ταχύτητα του φωτός, τότε, για εμάς αυτή η οντότητα δεν βιώνει την ροή του χρόνου, ο χρόνος έχει παγώσει, η οντότητα αυτή δεν γερνάει. Έτσι, το φως είναι αέναο.
Με την εμφάνιση του φωτός αναδύεται και η έννοια του χρόνου. Το "Γενηθήτω φως" σημαίνει "Γενηθήτω Χρόνος".
ΦΩΣ ΚΑΙ ΧΩΡΟΣ
Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο συγκλονιστικό. Το "Γενηθήτω φως" σημαίνει και "Γενηθήτω Χώρος". Παρά την ανθρώπινη αμπειρία ούτε ο χώρος είναι απόλυτος, άκαμπτος. Για έναν ακίνητο και έναν κινούμενο παραταρητή δεν είναι σχετικός μόνο ο ΧΡΟΝΟΣ είναι σχετικός και ο ΧΩΡΟΣ! Ο ακίνητος παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι η χωρική διάσταση ενός κινούμενου αντικειμένου κατά τη διεύθυνση της κίνησης συστέλλεται, μικραίνει, συρρικνώνεται. Η διάσταση στην κάθετη διεύθυνση παραμένει αμετάβλητη. Το μήκος του συστέλλεται, το πλάτος του παραμένει σταθερό. Συνεπώς, μία οντότητα έχει άπειρα μήκη. Όσες είναι οι διαφορετικές ταχύτητες με τις οποίες μπορεί να κινηθεί.
Ας φανταστούμε ένα διαστημόπλοιο. Όσο ταξιδεύει το διαστημόπλοιο προς τον πλανήτη - προορισμό το μήκος του διαστημοπλοίου μικραίνει σε σύγκριση με το μήκος που είχε πριν την εκτόξευσή του, όταν ήταν ακίνητο στη γη! To πλάτος του παραμένει σταθερό. Η απόσταση, επίσης, μεταξύ γης και πλανήτη προορισμού μικραίνει. Απίστευτο αλλά αληθινό!
Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα του διαστημοπλοίου τόσο θα μικραίνει η διάσταση του μήκους του, τόσο θα μικραίνει η απόσταση γης - πλανήτη προορισμού.
Η συστολή του μήκους είναι αισθητή όταν το κινούμενο αντικείμενο έχει ταχύτητα συγκρίσιμη με εκείνη του φωτός. Ας φανταστούμε ότι ένα διαστημόπλοι κινείται με ταχύτητα υ ίση με τα οκτώ δέκατα της ταχύτητας του φωτός, υ = 0.8c, όπως φαίνεται στην αρχική εικόνα. Το μήκος του διαστημοπλοίου θα έχει ελαττωθεί στο μισό! Το πλάτος του θα ήταν το ίδιο. Αν τώρα φανταστούμε ότι η ταχύτητα του διαστημοπλοίου, είπαμε ας φανταστούμε, έτεινε προς την ταχύτητα του φωτός, τότε, το μήκος του διαστημοπλοίου θα έτεινε στο μηδέν! Θα βλέπαμε ότι το διαστημόπλοιο θα είχε γίνει πίτα!
Όπως αναφέρθηκε, θα μειώνονται με την ταχύτητα και οι αποστάσεις στον χώρο. Ας υποθέσουμε ότι ένας πλανήτης, ο ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ, απέχει από τη ΓΗ 4 έτη φωτός, δηλάδή το φως για να φτάσει σ' αυτόν από την ΓΗ, χρειάζεται 4 χρόνια τρέχοντας με 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Στην παραπάνω εικόνα φαίνεται η ελάττωση της απόστασης αυτής με την αύξηση της ταχύτητας. Όταν η ταχύτητα του διαστημοπλοίου γίνει 90% της ταχύτητας του φωτός η απόσταση ΓΗΣ - ΓΑΛΑΖΙΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ γίνεται 1.75 έτη φωτός. Αν γίνει 99,999999999% της ταχύτητας του φωτός η απόσταση γίνεται από 4 έτη φωτός μόνο 9 λεπτά φωτός! Η απόσταση τείνει να μηδενιστεί όταν μια οντότητα τείνει να κινείται με την ταχύτητα του φωτός.
Το "Γενηθήτω φως" σημαίνει "Γενηθήτω Χώρος".
Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ! ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ!
Ο χρόνος όχι μόνο δεν είναι απόλυτος αλλά και δεν είναι ανεξάρτητος. Έχει χάσει την ανεξαρτησία του από τον χώρο. Ο χρόνος και ο χώρος είναι στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους, εξαρτώμενοι και οι δύο από την ταχύτητα των σωμάτων, υπάρχουν ως ένα ενιαίο σύνολο, ως ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ. Και οι δύο είναι εύπλαστοι, σχετικοί, η αύξηση της ταχύτητας επιβραδύνει τη ροή του χρόνου και συστέλλει τον χώρο. Μάλιστα, σε ό,τι ποσοστό επιβραδύνεται ο χρόνος, στο ίδιο ακριβώς ποσοστό συστέλλεται ο χώρος. Χωρίς αυτές τις ιδιάζουσες μεταβολές του χώρου και του χρόνου δεν θα υπήρχε ζωή.
Δεν έχουν νόημα οι έννοιες του χώρου και του χρόνου πριν την εμφάνιση του φωτός! Το "γενηθήτω φως" σημαίνει "ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ".
Το φως είναι μια δέσμη φωτονίων, μια ακολουθία πακέτων ενέργειας. Τα φωτόνια δεν έχουν μάζα, ό,τι δεν έχει μάζα κινείται υποχρεωτικά με την ταχύτητα του φωτός. Συνεπώς, για εμάς το ρολόι τους είναι σταματημένο, δισεκατομμύρια χρόνια για εμάς δεν αντιστοιχού ούτε σε μια δική τους στιγμή! Είναι αέναα. Και η απόστασή τους από οποιοδήποτε σημείο του σύμπαντος είναι μηδέν! Για εμάς, τα φωτόνια αντιλαμβάνονται το μήκος από τη μια άκρη του σύμπαντος έως την άλλη να είναι μηδέν. Για εμάς, το φωτόνιο δεν βιώνει τον χρόνο και τον χώρο, βιώνει όλες τις θέσεις του χώρου την ίδια, τη μία και μοναδική του στιγμή.
ΤΟ ΦΩΤΟΝΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΩΝ!
Έχει και η Φυσική τους Αγγέλους της.
Το φως δεν έχει μνήμη για εμάς, όλα τα γεγονότα που μεσολάβησαν από τη στιγμή της δημιουργίας μέχρι αυτή τη στιγμή είναι γι' αυτό διαδραματιζόμενα τώρα γεγονότα, ανεξάρτητα το που συμβαίνουν στον χώρο.
Η διάρρηξη του δεσμού μας με τον απόλυτο χρόνο και τον απόλυτο χώρο είναι δύσκολη. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η πραγματικότητα γύρω μας δεν είναι αντικειμενική, είναι ατομική. Έχουμε παραπλανηθεί να σκεπτόμαστε τον χώρο και τον χρόνο ως ασύνδετες και διακριτές οντότητες λόγω της ισχυρής έμφυτης μεροληψίας μας να τις διαχωρίζουμε. Και να ήταν το μόνο που μας έχει παραπλανήσει!
Μία θα είναι η νίκη μας
στην κατανόηση της πραγματικότητας.
Να αποδεχτούμε την ήττα της λογικής μας!
ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΦΩΣ! -
ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΌΝΟΣ.
ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΌΛΥΤΟΣ;
Γενηθήτω φως! Η αρχή του Σύμπαντος. Ο γεννήτορας κάθε φυσικής οντότητας. Φως! Έχει ιδιότητες παγκόσμιες, μοναδικές. Καθορίζει τα χρονικά όρια της ζωής μας, μας οδηγεί στη θνησιμότητα ενώ κρατά γι' αυτό την αθανασία. Κάνει αυτό το αδιανόητο: καταργεί το απόλυτο του χρόνου, τον κάνει εύπλαστο, σχετικό. Ο χρόνος δεν κυλάει για όλες τις οντότητες το ίδιο, με τον ίδιο ρυθμό. Για άλλες οντότητες τρέχει γρήγορα, τις αρπάζει από τα μαλλιά και τις γερνά. Για άλλες τρέχει αργά, τις θωπεύει και τους προσφέρει παρατεταμένη νεότητα. Κρατάει για τον εαυτόν του την ιδιότητα ενός θεού, την αθανασία. Φως. Ο γεννήτορας του χρόνου, πριν το "Γενηθήτω φως" δεν υπήρχε χρόνος.
Είναι απίστευτα όλα αυτά, είναι έξω από την ανθρώπινη λογική, την ανθρώπινη διαίσθηση. Γι' αυτό άργησαν να αποκαλυφτούν, πριν 200 μόλις χρόνια, απο τον Einstein. H θεωρία της σχετικότητας κατήργησε το απόλυτο του χρόνου και έβαλε στη θέση της τη σχετικότητά του. Ο χρόνος από άκαμπτος έγινε εύπλαστος. Τι σημαίνει αυτό;
Μετράμαι το χρόνο μας με ρολόγια. Ο χρόνος κυλάει σύμφωνα με τον ρυθμό που αυτά τρέχουν. Τκ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ... Ο χρόνος που μεσολαβεί από το τικ στο τάκ είναι η μονάδα μέτρησης του χρόνου ΜΑΣ, ας πούμε ένα δευτερόλεπτο. Είναι όμως για όλες τις οντότητες σταθερό το χρονικό διάστημα που παρέρχεται από το τικ μέχρι το τακ; Είναι απόλυτος ο χρόνος, ο ίδιος για όλες τις οντότητες; Όλες οι οντότητες βιώνουν ότι ο χρόνος ρέει με τον ίδιο ρυθμό; H απάντηση είναι αρνητική!
Ας φανταστούμε ότι εκτοξεύεται ένα διαστημόπλοιο και ας στρέψουμε την προσοχή μας στον κινούμενο αστροναύτη και τον ακίνητο επιστήμονα του επίγειου σταθμού παρακολούθησης - ελέγχου του διαστημικού ταξιδιού. Με την εκτόξευση αρχίζουν να μετρούν τον χρόνο. Συμβαίνει αυτό, το για εμάς απρόβλεπτο: Ο χρόνος για τον κινούμενο αστροναύτη ρέει πιο αργά. Αν είχαμε ένα τηλεσκόπιο και βλέπαμε το ρολόι του αστροναύτη, θα βλέπαμε ότι το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από το τικ στο τακ στο ρολόι του αστροναύτη είναι μαγαλύτερο από το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από το τικ στο τακ στο ρολόι του ακίνητου παρατηρητή. Ο χρόνος, από το τικ στο τακ, στην περτίπτωση του αστροναύτη έχει μεγαλώσει. Όσο περνάει ο χρόνος, το ρολόι του κινούμενου αστροναύτη κάνει λιγότερα τικ-τακ από ότι κάνει το ρολόι του ακίνητου παρατηρητή, μετράει λιγότερο χρόνο το ρολόι του αστροναύτη. Ο αστροναύτης γερνάει πιο αργά από ότι γερνάει ο παρατηρητής! Απίστευτο!
Και συμβαίνει αυτό το ακόμη πιο απίστευτο. Όσο μεγαλώνει η ταχύτητα του διαστημοπλοίου - αστροναύτη τόσο πιο αργά ρέει ο χρόνος στο ρολόι του τελευταίου, τόσο μεγαλώνει στο ρολόι του ο χρόνος που χρειάζεται να πάει από το τικ στο τακ, τόσο πιο πολύ διαστέλεται ο χρόνος, τόσο πιο αργά γερνάει ο αστροναύτης σε σύγκριση με τον παρατηρητή.
Ο χρόνος δεν είναι απόλυτος, δεν τρέχει με τον ίδιο ρυθμό για όλες τις οντότητες. Ο χρόνος ρέει με τον ίδιο ρυθμό μόνο για εκείνους που είναι ακίνητοι ό ένας ως προς τον άλλον. Πόσους χρόνους έχουμε; Όσες και οι διαφορετικές ταχύτητες με τις οποίες μπορούμε να κινηθούμε, άπειρους!
Πόσο πιο αργά μπορεί να κυλάει ο χρόνος; Πια είναι η οντότητα που απολαμβάνει αυτό το προνόμιο. Παραπάνω αναφέρθηκε ότι όσο μεγαλώνει η ταχύτητα μιας οντότητας τόσο πιο αργά ρέει ο χρόνος. Συνεπώς θα απολαμβάνει το προαναφερθέν προνόμιο εκείνη η οντότητα που μπορεί να τρέξει με τη μεγαλύτερη δυνατή, επιτρεπτή ταχύτητα. Και η ταχύτητα αυτή είναι η ταχύτητα του φωτός, 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Τίποτα, καμία οντότητα δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτήν την ταχύτητα. Συνεπώς το ΦΩΣ είναι η οντότητα εκείνη που απολαμβάνει την μέγιστη δυνατή αργοπορία του χρόνου. Το φως γερνάει όσο πιο αργά γίνεται!
Εύλογο το ερώτημα: πόσο πιο αργά τρέχει ο χρόνος για το φως; Την εξάρτηση της διαστολής του χρόνου από την ταχύτητα τη δίνει ένας απλός, λιτός, απίστευτα εύκολα μαθηματικά ερμηνεύσιμος, νόμος της θεωρίας της σχετικότητας. Σύμφωνα λοιπον με αυτόν το νόμο, το φως δεν γερνάει όσο πιο αργά μπορεί κάτι να γεράσει, ΔΕΝ ΓΕΡΝΑΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ! Στο ρολόι του, ο χρόνος που μεσολαβεί για να πάει το τικ στο τακ είναι άπειρος. Με το Γενηθήτω Φως άρχισε το τικ να πηγαίνει στο τακ αλλά πάγωσε ο χρόνος, έμεινε στο τικ! Δεν πήγε ούτε μια φορά στο τακ!
Το φως δεν έχει ηλικία, δεν τρέχει ο χρόνος γι' αυτό, είναι ΑΕΝΑΟ! Με την προσταγή Γενηθήτω φως του δόθηκε το θείο προνόμιο της αθανασίας. Από το Γενηθήτω φως έχουν περάσει 13.800.000.000 χρόνια. Για εμάς. Για το φως δεν έχει περάσει καθόλου χρόνος. Πόσο σχετικός είναι ο χρόνος!
Και δεν μπορούμε εμείς να γερνάμε πιο αργά αν αρχίσουμε να κάνουμε ταξίδια συνεχώς κινούμενοι; Ας το δούμε. Ας φανταστούμε ότι κάποιος από εμάς φεύγει από έναν σταθμό τρένου, επιβάτης μια αμαξοστοιχίας που τρέχει με 300 χιλιόμετρα την ωρα, και ότι το ταξίδι αυτό θα κρατήσει 100 χρόνια σύμφωνα με το ρολόι του ακίνητου σταθμάρχη. Ο κινούμενος επιβάτης θα απολαμβάνει το αργότερο πέρασμα του χρόνου, απόλαυση που δεν έχει ο ακίνητος σταθμάρχης. Πόσο νεότερος θα είναι ο επιβάτης; Απειροελάχιστα, κάτι παραπάνω από το ένα δέκατο του ενός χιλιοστού του δευτερολέπτου!
Δεν μας δόθηκε, λοιπόν, η δυνατότητα να αποκτήσουμε το προνόμιο της αθανασίας. Για να γίνει αισθητή η μείωση του ρυθμού της ροής του χρόνου θα πρέπει οι ταχύτητες να γίνουν συγκρίσιμες με την τρομακτική ταχύτητα του φωτός. Αδύνατο για εμάς. Ας φανταστούμε ότι το παραπάνω τρένο τρέχει με το 90% της ταχύτητας του φωτός. Δηλαδή με 270.000 χιλιόμετρα την ώρα. Είπαμε ας φανταστουμε. Τότε το ρολόι του κινούμενου επιβάτη θα χτυπουσε τικ-τικ, τικ-τακ...με τον μισό ρυθμό του ρολογιού του ακίνητου σταθμάρχη. Απίστευτα πράγματα! Δεν θα γίνουμε ποτέ Αθάνατοι!
Μας ειδοποιεί ο Ελύτης: "Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τα Άπιαστα". Ελπιδοφόρος ο χρησμός του: "Ζει ο θάνατος, χωρίς όμως να πεθαίνει η ζωή".
Πόσα θα είχε να μας διηγηθει το φως αν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί του, έχει μνήμες δισεκατομμυρίων ετών, από τη δημιουργία του σύμπαντος μέχρι σήμερα. Αλλά για να μας τα διηγηθεί θα πρέπει να σταματήσει. Και αυτό είναι αδύνατο, έχει και αυτό το σισσύφειο βάσανό του. Πρέπει να τρέχει με την τρομακτική του ταχύτητα, όταν δεν την έχει δεν υπάρχει. Έχει και η Αθανασία το τίμημά της...Δεν ξαποσταίνει το φως για να την απολαύσει...
Συνοδεύουν και άλλα απίστευτα την εμφάνιση του φωτός. Δεν όρισε - καθόρισε, εισήγαγε τον σχετικό, εύπλαστο χρόνο, όρισε-καθόρισε, εισήγαγε τον σχετικό, εύπλαστο χώρο. Δεν βιώνει μόνο το σταμάτημα του χρόνου, βιώνει και τον μηδενισμό διαστάσεων του χωρου. Είναι χωρικά και χρονικά παντού και πάντα. Ο χρόνος και ο χώρος, τόσο διαφορετικές έννοιες για μας, είναι σφικτοαγγαλιασμένοι, δεν υπάρχει ο ένας χωρίς τον άλλον. Σε προσεχή ανάρτηση ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Ο ΧΩΡΟΣ.
.jpg)
