*

Κουβέντα με τον Ελύτη:
"Κάνε άλματα πιο γρήγορα από τη φθορά."
Πέρναμε μεγάλη φόρα,
 μα σκοντάφταμε στον εαυτόν μας,
πέφταμε πάλι στη φθορά.
Πάντα με την απορία:
Θεέ, μου!
Πόσες φορές πρέπει να πεθάνω
για να πιστέψω ότι μπορώ να αναστηθώ;

"Δημιουργήσαμε πολλά αντισώματα για την ΕΥΘΥΝΗ."

Πρωτοπόροι
στην δημιουργία αντισωμάτων για τη δική μας Ευθύνη.
Την σκότωναν.
Ζωντανή μόνο η Ευθύνη των άλλων.

"Χρειάζονται αλήθειες ακόμη και για να πεις ψέματα."

Πρέπει να κατανοήσεις την αλήθεια 
για να την ξεχωρίσεις από το ψέμα.
Κατανοούσαμε ότι ήταν ψέμα όταν γινόταν  ψαίμα.
Δεν το βρήκε ο Καβάφης:
"Υπάρχουν αλήθεια και ψεύδος άρα γε; 
ή υπάρχει μόνον νέον και παλαιόν,
και το ψεύδος είναι απλώς το γήρας της αλήθειας;"
Πως να αναγνωρίσουμε εμείς τις αλήθειες;
Είχαν γεράσει... 

*

"Νοιώθαμε να είμαστε ανάμεσα σ’ αυτούς

που δεν γνωρίσαμε ποτέ."

Βούλιαζε στην ανάσα μας

αυτό που έπρεπε να πούμε για να γνωριστούμε.
Πως να γνωρίσεις αυτούς που γνωρίζεις και δεν γνωρίζεις
όταν όλοι γίναμε ίδιοι...

"Στα ερείπια συχνάζουν οι μέλισσες και οι πρώην ιδέες."

Έφυγαν και από κει,

 φυτέψαμε στα ερείπια
 πολύχρωμες ομπρέλες και σημαίες ευκαιρίας.
Αφήσαμε στα ερείπια τη φωτιά,
πήραμε τις στάχτες.

*
"Και διαμάντι στα δύο φτάνει να κόψει ένα μαχαίρι,

αρκεί να ΄ναι από συμφέρον."

Σφαχτήκαμε.
Δεν γινόταν αλλιώς.
Μάθαμε τις τιμές,
δεν μάθαμε, αγνοούμε, όμως, τις αξίες.
Είναι συμφορά!
Εσύ όμως δεν είπες:
"Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη"
Ήταν πόρνη!

"Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο

κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει."

Κοιμήσου ποιητική μου καραμέλα

να σε πιπιλίσω.
Μας το ανταπέδωσε.
Μας είπε:
Θα στηρίξετε το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου σας.
Μας έκλεψε ο καιρός τα ιδανικά.
Μας ξεγέλασε.
Μας το ανταπέδωσε με το:
Ιδανικά και αγύριστα.

*

"Βρέθηκε πάντα να ζητάμε ίσα ίσα εκείνο που δεν γίνεται."
"Το μακρινό και το άπιαστο
καλά το μοιραζόμαστε.
Νά 'ταν και το κοντινό μας έτσι."
Πάντα με την ευχή του Ρίτσου. 

Πουλιά που χαριεντίζονται με τους πυροβολισμούς
όταν ρίχνονται, όμως, πολύ μακριά...
Έχουμε σκέψεις,
 που είναι πρόβες για τη δράση.
Είμαστε, όμως, ακόμα στις πρόβες.
Το έργο είναι δύσκολο.

"Υπάρχει ένας προδότης μέσα σου

που η ώρα του θα 'ρθει να τιμωρηθεί."
Για να σε προδώσει κάποιος
πρέπει να σε έχει αγαπήσει.
Δεν τον αγαπήσαμε τον εαυτόν μας
για να μη μας προδώσει ποτέ.

*

"Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις,

όμως για λίγη υπερηφάνεια το αξίζει."
Είχαμε αυτοσυγκράτηση:
Κράτα με,

όσο η υπερηφάνεια περνά

σαν άλογο αξέχαστο

που λύθηκε από τη λησμονιά.
"Στο μυαλό του καθενός περιμένει μια κότα."
Ναι!
Αλλάξαμε νόμισμα,
πουλάμε με λόγια,
αγοράζουμε με λόγια.

"Ζητώ ν΄ αγοράσω αξιοπρέπεια

σαν αυτή των ελεφάντων

που απομακρύνονται για να πεθάνουν."
Που να τη βρούμε να την αγοράσουμε,
δεν κατοικεί στο βαθύ μας ύπνο,

εκεί όπου έχουμε ξενιτευτεί...

*
"Παρά λίγη καρδιά θάταν ο κόσμος άλλος"
Είχαμε καρδιά.
Ανοίγαμε τις ομπρέλες μετά τη βροχή.
Πολιορκούσαμε τη Οδησσό
όταν όμως η Οδησσός δεν υπήρχε...
Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες τους οι άνθρωποι...
"Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα
 στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα).
 Η ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, 
στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse."
Δεν είδαμε τα χρωματιστά χαρτιά του Matisse.
Τι είδαμε το είπε ο Γεώργιος Βαφόπουλος:
"Τώρα βλέπω το νόημα της συνουσίας των χρωμάτων"
Όλα μένουν. Έγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα. 
Έχουμε διαβάσει Εγγονόπουλο:
"Θα την τσακίσω εγώ τη νοσταλγία σου..." 
Αν δεν τη τσακίσουμε, θα λυπηθούμε.
Μη ξεχνάς, εσύ το είπες:
"Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε"
Θα γίνουμε πιο όμορφοι!

*έργα Χρήστου Μπόκορου