ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ!

Στο έργο του Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό», ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, σε μια ερημιά, συζητούν κάτω από ένα δέντρο εν αναμονή της έλευσης του Γκοντό. Ενα παιδί, όμως, έρχεται να τους ανακοινώσει ότι ο Γκοντό δεν θα έρθει απόψε, αλλά να τον περιμένουν οπωσδήποτε αύριο. Την επομένη έρχεται ξανά το παιδί να τους πει ότι ο Γκοντό πάλι δεν θα έρθει απόψε. Απογοητευμένοι, λένε να αυτοκτονήσουν, αλλά όταν βλέπουν ότι ο ένας τους μόνο φοράει ζώνη, που δεν φτάνει να κρεμαστούν και οι δυο από το δέντρο, εγκαταλείπουν τη σκέψη τους αυτή και αποφασίζουν να φύγουν. Παρ' όλ' αυτά παραμένουν εκεί -περιμένοντας τον Γκοντό.

Αν έφευγαν ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, θα γλίτωναν ασφαλώς από την αυταπάτη του επικείμενου ερχομού του Γκοντό. Είναι μια ανακούφιση αυτό;  Mπορεί, έχοντας φύγει ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, να έρθει τελικά ο Γκοντό; Μπροστά στο ενδεχόμενο της λήψης μιας λανθασμένης απόφασης, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν επιλέγουν το μαρτύριο της μάταιης αναμονής, με τη δικαιολογία ότι είναι καλύτερα, ίσως, να ελπίζεις κι ας μην προκύπτει ποτέ το αντικείμενο της ελπίδας σου, παρά να μην ελπίζεις καθόλου.

Καληνύχτα Βλαντιμίρ! Καληνύχτα Εστραγκόν!