Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος, 

Αντόνιο Ματσάδο / Μανουέλ Σερράτ

Όλα περνούν κι όλα μένουν,

αλλά δικό μας είναι το να περνάμε

να περνάμε κάνοντας δρόμους,

δρόμους πάνω στη θάλασσα.

Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα,

ούτε ν' αφήσω στη μνήμη

των ανθρώπων το τραγούδι μου.

Εγώ αγαπώ τους ανεπαίσθητους κόσμους,

τους αβαρείς και αβρούς,

σαν σαπουνόφουσκες.
Μ' αρέσει να τους βλέπω να ζωγραφίζονται

από ήλιο και πορφύρα, να πετάνε

κάτω από το γαλανό ουρανό, να πάλλουν

κι αμέσως να σπάνε...

Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα...

Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι

μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο

Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος,

ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας...

Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος

και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω

φαίνεται το μονοπάτι

που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις.

Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος

μόνο απόνερα στη θάλασσα.

Πριν λίγο καιρό σ' αυτό τον τόπο

όπου τα δάση ντύνονται με αγκάθια

ακούστηκε η φωνή ενός ποιητή να κραυγάζει

"Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος,

γίνεται δρόμος βαδίζοντας"

Χτύπο το χτύπο στίχο το στίχο.

Πέθανε ο ποιητής μακριά από τον τόπο του.

Τον σκεπάζει η σκόνη μιας γείτονας χώρας.

Μακραίνοντας τον είδαν να κλαίει:

"Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος

γίνεται δρόμος βαδίζοντας..."

Χτύπο το χτύπο στίχο το στίχο.

Όταν ο σπίνος δεν μπορεί να κελαηδήσει,

όταν ο ποιητής είναι ένας περιπλανώμενος,

όταν σε τίποτα δεν μας βοηθάει η προσευχή

Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος

γίνεται δρόμος βαδίζοντας.

Χτύπο το χτύπο, στίχο το στίχο

Χτύπο το χτύπο, στίχο το στίχο
Χτύπο το χτύπο, στίχο το στίχο.

Από τη σελίδα του Βασίλη Λαλιώτη