Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016









"Από ένα πιθανό μέλλον. Είναι αδιανόητη μια κατάσταση όπου ο κακοποιός καταγγέλλει ο ίδιος τον εαυτό του, υπαγορεύει ο ίδιος δημόσια την ποινή του, με το περήφανο αίσθημα ότι τιμάει έτσι το νόμο, τον οποίο ο ίδιος έκανε, ότι τιμωρώντας τον εαυτό του ασκεί την εξουσία του νομοθέτη. Μπορεί να έκανε ένα παράπτωμα, ανυψώνει όμως τον εαυτό του επιβάλλοντας εθελούσια τιμωρία για το παράπτωμά του, δεν σβήνει μόνον το παράπτωμά του με την ειλικρίνεια, το μεγαλείο και την ηρεμία του, αλλά επιτελεί μια δημόσια αγαθοεργία. Αυτός θα ήταν ο εγκληματίας ενός απίθανου μέλλοντος, ο οποίος προϋποθέτει βέβαια και μια νομοθεσία του μέλλοντος, της βασικής σκέψης: «Υπακούω μόνο στον νόμο που θέσπισα ο ίδιος, τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα πράγματα»…"

 Φρίντριχ Νίτσε / Χαραυγή / 1881

Από ένα απίθανο μέλλον...








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου