Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017




 «Ήταν κάποτε ένα λάθος 

Τόσο αστείο τόσο μικρό

 Που είδηση δε θα το ’παιρνε κανείς

 Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του

 Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει 

Και τι δεν σοφίστηκε 

Μπας κι αποδείξει

 Πως κατά βάθος δεν υπάρχει

 Σοφίστηκε τον χώρο 

Για να βολέψει μέσα του τις αποδείξεις 

Και τον χρόνο για να του φυλάει τις αποδείξεις

 Και τον κόσμο για να του κοιτάει τις αποδείξεις

 Όλα όσα σοφίστηκε

 Δεν ήταν ούτε τόσο αστεία

Ούτε και τόσο μικρά

 Αλλά φυσικά ήταν λάθος 

Αν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς»

 Vasko Popa / Το υπερφίαλο λάθος

Posted by at

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)