Κουβέντα με τον Ελύτη:
"Κάνε άλματα πιο γρήγορα από τη φθορά."
Πέρναμε φόρα μα σκοντάφταμε στον εαυτόν μας.
Πόσες φορές πρέπει να πεθάνουμε
για να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αναστηθούμε;

"Δημιουργήσαμε πολλά αντισώματα για την ΕΥΘΥΝΗ."

θα σ' αγαπώ για πάντα, δεν θα σε πληγώσω ποτέ
εαυτέ μου. 

"Χρειάζονται αλήθειες ακόμη και για να πεις ψέματα."

Πρέπει να κατανοήσεις την αλήθεια 
για να την ξεχωρίσεις από το ψέμα. 
Πιστέψαμε ότι μπορούμε να λέμε 
ψέματα χωρίς ψαίματα.

"Νοιώθαμε να είμαστε ανάμεσα σ’ αυτούς

που δεν γνωρίσαμε ποτέ."

Βούλιαζε στην ανάσα μας

αυτό που έπρεπε να πούμε.

"Στα ερείπια συχνάζουν οι μέλισσες και οι πρώην ιδέες."

Έφυγαν και από κει,

 φυτέψαμε στα ερείπια πολύχρωμες ομπρέλες.

"Και διαμάντι στα δύο φτάνει να κόψει ένα μαχαίρι,

αρκεί να ΄ναι από συμφέρον."

Σφαχτήκαμε.
Γνωρίζαμε τις τιμές,
αγνοούσαμε τις αξίες.

"Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο

κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει."

Κοιμήσου ποιητική μου καραμέλανα σε πιπιλίσω.

Θα στηρίξω το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου.

"Βρέθηκε πάντα να ζητάμε ίσα ίσα εκείνο που δεν γίνεται."

Πουλιά που χαριεντίζονται με τους πυροβολισμούς.
Οι σκέψεις είναι πρόβες για τη δράση.
Μέναμε στις πρόβες.

"Υπάρχει ένας προδότης μέσα σου

που η ώρα του θα 'ρθει να τιμωρηθεί."
Η προδοσία μας που μεθά τα όνειρά μας,

έρχεται σαν υποψία με το τέλος του παραμυθιού.
Κρατάγαμε ομπρέλες μετά τη βροχή.

"Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις,

όμως για λίγη υπερηφάνεια το αξίζει."

Κράτα με,

όσο η υπερηφάνεια περνά

σαν άλογο αξέχαστο

που λύθηκε από τη λησμονιά.
"Στο μυαλό του καθενός περιμένει μια κότα."
Τη νομίσαμε χρυσοφόρα.
Αλλάξαμε νόμισμα,
πουλάμε με λόγια,
αγοράζουμε με λόγια.

"Ζητώ ν΄ αγοράσω αξιοπρέπεια

σαν αυτή των ελεφάντων

που απομακρύνονται για να πεθάνουν."

Που να τη βρεις,
δεν κατοικεί στο βαθύ μας ύπνο
που έχουμε ξενιτευτεί...

"ΠΑΡΑ ΛΙΓΗ ΚΑΡΔΙΑ ΘΑΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΟΣ"

Η πολιορκία της Οδησσού συνεχίζεται.

Και Οδησσός δεν υπάρχει...

Χρυσωμένες έχουν τις παγίδες τους οι άνθρωποι...