«Τι φως και χρώμα κ’ εμμορφιά να σκόρπιζε τ’ αστέρι

 Οπού στην κούνια του Χριστού τους Μάγους έχε φέρει. 

Ποιος άγγελος το διάλεξε για τέτοιο ταχυδρόμο!

 Τ’ άλλα τ’ αστέρια θάβλεπαν το φωτεινό τους δρόμο

 Κι από τη ζήλεια θάτρεμαν...

 Αστέρι, σε ποια χώρα 

Του απέραντου σ’ ουρανού να λαμπυρίζεις τώρα;

 Η παντοδύναμη Φθορά μην έσβησε το φως σου;

 Ή μήπως εισ’ αθάνατο κ’ εσύ σαν το Χριστό σου;

 Δεν κατεβαίν’ η λάμψη σου κ’ εδώ στα χώματά μας; 

Για όλα τ’ άστρ, αλίμονο! Δεν είναι η ματιά μας...

Και μόνον όταν τα λαμπρά Χριστούγεννά μας θάμπουν,

Θαρρώ πως οι ακτίνες σου μες στην ψυχή μου λάμπουν. 

Τι φως και χρώμα κ’ εμμορφιά να σκόρπιζε τ’ αστέρι,

Οπού στην κούνια του Θεού τους Μάγους έχει φέρει!”

Κωστής Παλαμάς