«Άρχισε ψύχρα. 

 Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

 Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη 

 ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορροή.

 Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν. 

 Ζέστες, η διάθεση για φως, 

 λόγια, πουλιά, πλαστογραφία ζωής. 

 Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια, 

 πολλοί διάττοντες έρωτες

 ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα

. 

 Τώρα η γνωστή ψύχρα 

 κι όλα να φεύγουν.

 Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως. 

 Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,

 η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη 

 με λύπη αυτοδίδακτη. 

 Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση

 κι από τις καλημέρες σου. 

 Τα παράθυρα ενδίδουν. 

 Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια, 

 άλλοι λεν ως την άνοιξη, 

 άλλοι φοβούνται διά βίου. 

 Και εσύ τι κάθεσαι;

 Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.

 Να γίνεις ό,τι αναρωτιόμουν πέρυσι: 

 «ποιος ξέρει τ’ άλλο μου φθινόπωρο;» 

 Καιρός να γίνεις «τ’ άλλο μου φθινόπωρο».

 Άρχισε ψύχρα. 

 Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας». 

 Κική Δημουλά / Οι αποδημητικές Καλημέρες