Μια φοράκι έναν καιρό ήταν μια πρόκα που δεν ήθελε να τρυπήσει τον τοίχο· δεν της είχε κάνει απολύτως τίποτε ο τοίχος· γιατί λοιπόν να τον τρυπήσει;

 

Πώς όμως να μην τον τρυπήσει, αφού τη χτυπούσε ένα σφυρί; Το σφυρί, πάλι, δεν ήθελε να χτυπάει την πρόκα, τη λυπότανε, ήτανε φιλόπροκο, ήταν ένα σφυρί που δεν πίστευε στη βία, αλλά τί να κάνει, αφού το κρατούσε ένας άνθρωπος που ήθελε, ντε και καλά, να καρφώσει την πρόκα στον τοίχο για να κρεμάσει ένα κάδρο, όμως, που δεν ήθελε να κρεμαστεί, γιατί ποιός θέλει στον κόσμο ετούτο να κρεμαστεί; 

Το κάδρο, πάλι, περιείχε ένα τοπίο που δεν ήθελε να περιέχεται στο κάδρο, αλλά προτιμούσε, όπως είναι φυσικό, να είναι ελεύθερο στη φύση. Ένας ζωγράφος, όμως, αποφάσισε πως έπρεπε να κόψει το τοπίο από τη φύση και να το βάλει σ' ένα κάδρο, γιατί, αν δεν το έκανε αυτό, δε θα ήτανε ζωγράφος.

 

Κάτι μέσα του του έλεγε οτι η φύση πρέπει να κόβεται σε κομμάτια που λέγονται «τοπία». Τη φύση, βέβαια, κανένας δεν τη ρώτησε αν ήθελε να κομματιάζεται, λίγο λίγο, και να γίνεται τοπία μέσα σε κάδρα που τα κρεμούν σε πρόκες, σε πρόκες που τις χτυπούν σφυριά και που τρυπούν τους τοίχους.

 

Έτσι, η φύση θύμωσε κι έβρεξε, έβρεξε τόσο πολύ που έλιωσε το ζωγράφο, τα χρώματά του, τον άνθρωπο που ήθελε να κρεμάσει το κάδρο, το κάδρο το ίδιο, το σφυρί, την πρόκα και τον τοίχο. Έμεινε πάλι η φύση μόνη της, ωραία και ολόκληρη, χωρίς κάδρα, πρόκες και σφυριά, κι όποιος θέλει να τη δει μπορεί να βγει από τους τέσσερις τοίχους του και να πάει να τη συναντήσει εκεί που βρίσκεται, ελεύθερη κι απέραντη. Αυτόν θα τον περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά και δεν πρόκειται ποτέ να τον λιώσει.

 Αργύρης Χιόνης

 Τότε που η φύση θύμωσε / Τρία Μαγικά Παραμύθια