Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Τρίτη 4 Μαρτίου 2025



Κλεομένης Γ

Βασιληάς της Σπάρτης

Τρίτος προ Χριστού αιώνας

Πόσο έχει προοδεύσει η ανθρωπότητα από τότε!


Ο Βασιληάς της Σπάρτης Κλεομένης για να αντιμετωπίσει την κατάληψη της χώρας του από τα στρατεύματα του Μακεδόνα Αντίγονου ζήτησε τη βοήθεια του βασιληά της Αιγύπτου Πτολεμαίου. Μεταξύ των εγγυήσεων για  την εκπλήρωση των συμφωνηθέντων ήταν και η ακόλουθη, όπως την περιγράφει ο μεγάλος αλεξανδριανός: 


Εν Σπάρτη 


Δεν ήξερεν ο βασιλεύς Κλεομένης, δεν τολμούσε — 

δεν ήξερε έναν τέτοιον λόγο πώς να πει 

προς την μητέρα του: ότι απαιτούσε ο Πτολεμαίος 

για εγγύησιν της συμφωνίας των ν’ αποσταλεί κι αυτή 

εις Αίγυπτον και να φυλάττεται· 

λίαν ταπεινωτικόν, ανοίκειον πράγμα. 

Κι όλο ήρχονταν για να μιλήσει· κι όλο δίσταζε. 

Κι όλο άρχιζε να λέγει· κι όλο σταματούσε. 


 Μα η υπέροχη γυναίκα τον κατάλαβε 

 (είχεν ακούσει κιόλα κάτι διαδόσεις σχετικές), 

και τον ενθάρρυνε να εξηγηθεί. 

Και γέλασε· κι είπε βεβαίως πηαίνει.

Και μάλιστα χαίρονταν που μπορούσε να ’ναι 

στο γήρας της ωφέλιμη στην Σπάρτη ακόμη. 


 Όσο για την ταπείνωσι — μα αδιαφορούσε. 

Το φρόνημα της Σπάρτης ασφαλώς δεν ήταν ικανός 

να νιώσει ένας Λαγίδης χθεσινός· 

όθεν κι η απαίτησίς του δεν μπορούσε 

πραγματικώς να ταπεινώσει Δέσποιναν 

Επιφανή ως αυτήν· Σπαρτιάτου βασιλέως μητέρα. 


Κωνσταντίνος Καβάφης

Πέρασαν από τότε αρκετοί αιώνες, η ανθρωπότητα πολιτιστικά προόδευσε, οι παρέχοντες βοήθεια δεν ζητούν πια ως εγγύηση των συμφωνηθέντων την αιχμαλωσία μητέρων και παιδιών, τι βαρβαρότητα,  ζητούν ορυκτά, σπάνιες γαίες, κοιτάσματα πετρελαιού, διώρυγες, ό,τι πλούτο έχει η χώρα...



 
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

 (Κλεμμένο)