ΧΑΡΑΜΑ

Ήταν ξημέρωμα όταν άνοιξα

τα μάτια στη ζωή

το φως σκόρπιζε δειλά το σκοτάδι

με το πρώτο του παιχνίδισμα

τα χρώματα αγκάλιαζαν τρυφερά τον κόσμο

σαν χάδι αγνό, ανυπόκριτο

τον έφτιαχναν απλό και σπουδαίο

έτσι όπως κάθε πρωί που γεννιέται η μέρα

τόσο συνηθισμένα και

τόσο πρωτόγνωρα…

Σαν σημάδι τυπώθηκε στέρεα κι ανεξίτηλα

στης ύπαρξης μου τα βάθη

η όψη αυτή του κόσμου

η παρθενική σαν Αλήθεια..

Λιθάρι γαντζώθηκε στο χώμα,

θεμέλιο της ψυχής

η βασανιστική κι ανυπόταχτη φλόγα

του μυαλού το ψάξιμο,

το ατέρμονο

των συναισθημάτων ο στρόβιλος,

για να χτίσω, να δώσω, να ΔΩΣΩ

κι από την προσφορά να πάρω

το καταστάλαγμα το πιο δυνατό.

Νίκη ή ήττα; αλήθεια ή χίμαιρα;

Ουτοπία; Μπορεί..

Όμως αυτός είναι ο κόσμος

του θέλω, του ποθώ.

Οι λόγχες φαρμακερές

ξεσκίζουν τα όνειρα

τα γιατί και τα μήπως

ακατάπαυστα μαστιγώνουν τη σκέψη

η πίκρα, η διάψευση,

το μηδέν και η νύχτα

καιροφυλακτούν να σκορπίσουν την έρημο.

Κι όμως έκλαψα, πόνεσα

μα βρήκα το ΝΟΗΜΑ

οι αντιστάσεις είναι πιο δυνατές

το καθρέφτισμα του κόσμου

του δικού μου και πανανθρώπινου

σαν εξιλέωση ξεπηδά ακατάλυτο.

Μια απάντηση, μια ελπίδα, ΑΓΑΠΗ..

η αγάπη σαν ουσία, σαν στάση και πέρασμα

όχι εκείνη η λέξη που ξεφτίζει,

ξεθωριάζει και χάνεται

χρησιμοποιημένη βάναυσα από βέβηλα χείλη...

Άνοιξε τα μάτια

κάποιο ξημέρωμα

κοίτα τον κόσμο

νιώσε τη μέρα στα πρώτα της βήματα

κι άσε την πόρτα ανοιχτή

να σ' αγγίξει, ακόμα και να σε ματώσει

η ΑΓΑΠΗ

Με τον πόνο της μαθαίνεις, το ξέρεις

νιώσε λοιπόν, αγάπα και δώσε

Να το ξεκίνημα και η πορεία

η κορύφωση γι’ αυτά αξίζει..

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΓΡΑΨΕ Η ΧΡΥΣΑ, TON ΓΕΝΑΡΗ TOY

  1991

"Πρέπει να θέλεις να καείς στην ίδια σου τη φλόγα:

πώς θα ήθελες να ξαναγίνεις νέος,

αν δεν έχεις γίνει πρώτα στάχτη;..."

Νίτσε

Από: @ντώνυμος