Θα πρέπει να 'ταν άνοιξη
γιατί η μνήμη αυτή
υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται. 

Εκτός αν η νοσταλγία,
από πολλή βιασύνη,
παραγνώρισ' ενθυμούμενο. 

Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα
όταν τα πάρει ο χαμός. 

Αλλά μπορεί σωστή να είναι η μνήμη
και να 'ναι ξένο αυτό το φόντο,
και να 'ναι οι παπαρούνες δανεισμένες
από μιαν άλλη ιστορία,
δική μου ή ξένη.

Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.

Από φιλοκαλία και έπαρση.

Όμως θα πρέπει να 'ταν άνοιξη
γιατί και μέλισσες βλέπω
να πετούν γύρω απ΄αυτή τη μνήμη,
με περιπάθεια και πίστη
να συνωστίζονται στον κάλυκά της.

Εκτός αν είν' ο οργασμός
νόμος του παρελθόντος,
μηχανισμός του ανεπανάληπτου.

Αν μένει πάντα κάποια γύρις
στα τελειωμένα πράγματα
για την επικονίαση
της εμπειρίας, της λύπης
και της ποίησης.

Κική Δημουλά