Είμαστε το αρνητικό του ονείρου

Είμαστε το αρνητικό του ονείρου

γι’ αυτό φαινόμαστε μαύροι και άσπροι

και ζούμε τη φθορά

πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα.

Ελύτης

Τελευταία μπερδεύω πολύ τα όνειρά μου με τη ζωή,

αφού αυτά όλο γίνονται πιο λογικά και η

καθημερινότητα όλο και πιο παράλογη.

Χθες για παράδειγμα, καταμεσήμερο

και εισβάλλει στο καφενείο που συχνάζω μια φίλη

χρόνια πεθαμένη.

Με κοίταξε υπεροπτικά κι εγώ αμήχανη ψαχνόμουν

κάπου να κρύψω τα σημάδια της φθοράς μου.

Ωστόσο όταν της πρόσφερα τσιγάρο έσπασε:

«Φοβάμαι τα βρογχικά μου», είπε ψιθυριστά σχεδόν.

Άρχισα ν’ αμφιβάλλω.

Δεν είχα πάει, θυμάμαι, στην κηδεία.

Ωστόσο τι να ’χε γίνει εκείνο το στεφάνι που είχα παραγγείλει;

Το ίδιο βράδυ στο όνειρό μου πήγα στον ανθοπώλη

και του ζήτησα τα λεφτά μου πίσω.

Αυτός με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στο μνήμα της:

«είναι παράλογο να εμπιστεύεστε τόσο τη λογική σας»,

είπε μόνο και ντράπηκα τόσο πολύ που ξύπνησα.

Της μάνας μου η φωνή γέμιζε τώρα το δωμάτιο:

«σ’ όλους συμβαίνει, είπε, μην ταράζεσαι. 

Καμιά φορά η ζωή στενεύει τόσο,

που δεν σε χωρά κι απλώνεσαι στα όνειρα,

όμως κι αυτά έχουν πληθύνει τόσο

που ξεχειλίζουν απ’ τον ύπνο

και περνάν μες τη ζωή σου»

Αγγελική Σιδερά

Τα ασαφή όρια