Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α!
Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014
Κυριακή 30 Μαρτίου 2014
ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Πόσο έχω επιθυμήσει
δεμένη στο ένα έστω φτερό
κάποιου μεγάλου ταξιδιάρικου πουλιού
ξαπλωτή όχι ανάσκελα
γιατί τα υπεράνω μου
όλα σχεδόν τα έχω δει
μπρούμυτα δεμένη στο ένα φτερό
να φωτογραφίσω
αν είναι από το ίδιο υλικό φτιαγμένες
οι σκεπές μας
και συ με ταπεινώνεις, μου λες
ότι κανένα πουλί
με αχρηστευμένο το ένα φτερό του
από το βάρος μου
δε διακινδυνεύει τέτοιο ταξίδι
λάθος κάνεις
έχω πολλές φορές ψηλά πετάξει
στο βάρος μου δεμένη.
Κική
Δημουλά
τα
εύρετρα / Ικαρος
2010
Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014
Ασκήσεις για να χάσετε τα περιττά κιλά
Μη φοβάστε.
Ο φόβος παχαίνει περιέχει πείνα.
Μη μασουλάτε αισθήσεις. Πολλές θερμίδες.
Σε αυτές οφείλεται το πάχος των στερήσεων.
Τα ματάκια κλειστά παρακαλώ τελείως
όχι χαραμάδες παρεξηγήσιμες
όχι γλειφιτζούρια φωτός.
Εκπέμπουν υπεριώδη νοσταλγία.
Ζυγιστείτε. Ακίνητοι παρακαλώ
στο σώμα σας υπάρχει ένθετη ζυγαριά.
Κική Δημουλά
Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014
Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014
ΕΜΜΕΣΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ
Ευλογημένο να ‘ναι το Εμπόδιο
και τρισευλογημένο.
Δέντρο ισκιερής δικαιολογίας
ότι δεν φταίμ’ εμείς,
να βρίσκει δροσερήν αθώωση
ο λιποτάκτης χειρισμός,
να κολατσίζει με το πάσο της
το μεροκαματιάρικο άλλοθί της
η Αλλοτρίωσή μας.
και τρισευλογημένο.
Δέντρο ισκιερής δικαιολογίας
ότι δεν φταίμ’ εμείς,
να βρίσκει δροσερήν αθώωση
ο λιποτάκτης χειρισμός,
να κολατσίζει με το πάσο της
το μεροκαματιάρικο άλλοθί της
η Αλλοτρίωσή μας.
Kική Δημουλά
Τρίτη 25 Μαρτίου 2014
Έτος απολωλός 2014. . .
"ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ
είναι παρά μια λάμψη πίσω απ' τα βουνά - κει κατά το μέρος του πελάγου. Κάποτε πάλι ένας αέρας δυνατός που άξαφνα σταματάει όξω απ' τα λιμάνια. Κι όσοι νογούν, το μάτι τους βουρκώνει
Χρυσέ ζωής αέρα γιατί δε φτάνεις ως εμάς;
Κανένας δεν ακούει, κανένας. Όλοι τους πάνε κρατώντας ένα εικόνισμα και πάνω του η φωτιά. Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή στον τόπο αυτόν που να μη γίνεται άδικο και φονικό κανένα
Γιατί δε φτάνεις ως εμάς;
Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ' ό,τι να' ναι: το σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο· στην τσέπη μου έναν Οδηγό· τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν, και περισσεύει το άδικο
Χρυσέ ζωής αέρα..."
Η Ελλάδα που καιροφυλακτεί:
Η Ελλάδα που καιροφυλακτεί:
"Κείνο το κάτι ανεξακρίβωτο που υπάρχει
Παρ’ όλα αυτά μέσα στο Μάταιο και στο Τίποτα"
ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ
Κατοίκησα μια χώρα που 'βγαινε από την άλλη, την πραγματική, όπως τ' όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη έμοιαζε· τόσο άπιαστη. Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα: με κάτι ξαφνικούς σεισμούς, κάτι παλιές καθαρόαιμες θύελλες. Άλλαζα θέση στα πράγματα να τ' απαλλάξω από κάθε αξία. Μελετούσα τ' Ακοίμιστα και την Ερημική ν' αξιωθώ να φκιάνω λόφους καστανούς, μοναστηράκια,κρήνες. Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοειδή που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο. Μα 'ταν η ευωδία τόση που φοβήθηκα. Κι έπιασα σιγά σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα. Μην και κανείς ιδεί το κάλλος. 'Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει.
Λοιπόν τριγύριζα μέσα στη χώρα μου κι έβρισκα τόσο φυσική τη λιγοσύνη της, που 'λεγα πως, δε γίνεται, θα πρέπει να 'ναι από σκοπού το ξύλινο τούτο τραπέζι με τις ντομάτες και τις ελιές μπρος στο παράθυρο. Για να μπορεί μια τέτοια αίσθηση βγαλμένη απ' το τετράγωνο του σανιδιού με τα λίγα ζωηρά κόκκινα και τα πολλά μαύρα να βγαίνει κατευθείαν στην αγιογραφία. Και αυτή, αποδίδοντας τα ίσα, να προεχτείνεται μ' ένα μακάριο φως πάνω απ' τη θάλασσα εωσότου αποκαλυφθεί της λιγοσύνης το πραγματικό μεγαλείο. Φοβούμαι να μιλάω μ' επιχειρήματα που μόνον η άνοιξη δικαιωματικά διαθέτει: όμως την παρθενία που πρεσβεύω έτσι την αντιλαμβάνομαι και μόνον έτσι τη φαντάζομαι να κρατάει τη μυστική της αρετή: μεταβάλλοντας σε άχρηστα όλα τα μέσα που θα μπορούσαν να επινοήσουν οι άνθρωποι για τη συντήρηση και την ανανέωσή της.
Χείλι πικρό που σ' έχω δεύτερη ψυχή μου, χαμογέλασε!
ΚΑΙ ΜΕ ΦΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟΝ
Έστρεψα καταπάνω μου το θάνατο σαν υπερμέγεθες ηλιοτρόπιο. Φάνηκε ο κόλπος ο Αδραμυττηνός με τη σγουρή στρωσιά του μαΐστρου. Ακινητοποιημένο ένα πουλί ανάμεσα ουρανού και γης και τα βουνά. Ελαφρά βαλμένα, το 'να μέσα στο άλλο. Φάνηκε το παιδί που ανάβει Γράμματα και τρέχει να γυρίσει πίσω το άδικο στο στήθος μου. Στο στήθος μου όπου φάνηκε η Ελλάδα η δεύτερη του επάνω κόσμου.
Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ.
Μα ωστόσο λάμπει.
Είμαστε
ακόμη στά δεσμά. Λοξά περνάν οι αχτίδες
Από τα
ματόκλαδα κι ίριδα πάνω στ’ αρμυρό
Το
δάκρυ βγάνουν. Από κει το φως των Μάγων
Κι η
πορεία για κει όπου η Προσκύνησις άλλο νόημα
Ν'
αποκτήσει γίνεται.
Τα ελεγεία της Οξώπορτας / Μικρός Ναυτίλος
Βουλιάζει
όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες
τούτες τις
πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα
τούτες τις
πέτρες τις αγάπησα όσο βάσταξα
τούτες τις
πέτρες, τη μοίρα μου.
Πληγωμένος
από το δικό μου χώμα
τυραννισμένος
από το δικό μου πουκάμισο
καταδικασμένος
από τους δικούς μου θεούς,
τούτες τις
πέτρες.
Γ.
Σεφέρης, Β’. Μυκήνες, Γυμνοπαιδία
Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014
ZOYME TOYΣ ΜΥΘΟΥΣ ΜΑΣ!
ΟΙ ΜΙΝΩΙΤΕΣ
Μαζεύονται κάθε μήνα στο λιμάνι οι Μινωίτες
να δούνε τα καινούργια
σφάγια που όλο καταφθάνουν:
τους νέους και τις νέες
που είναι να φαγωθούν απ’ τον Μινώταυρο.
Και σιωπηλός τους βλέπει ο λαός τούς στολισμένους
αιχμαλώτους,
κάποιοι μέσα από τα δόντια
τους λένε «κρίμα τα παιδιά».
Κι όλοι το ξέρουν στο νησί
πως διόλου δεν υπάρχει
τέρας μες στον Λαβύρινθο,
πως ο Μινώταυρος είναι
ένα χοντροκομμένο παραμύθι.
Πως έχει τζατζευτεί η
Πασιφάη να τρώει κρέας παρθένων
κι ο Μίνωας βρήκε την
ιστορία με το τέρας
να μην αρχίσουν τις
γκρίνιες οι σύμμαχοι,
να μην αγριευτεί ο λαός
– αγριεύεται ο λαός με τέτοια. . .
Έτσι οι Μινωίτες:
κάθε φορά έβλεπαν τα
σφάγια να έρχονται,
κι έπειτα διαλύονταν ήσυχα,
με κάποια θλίψη βέβαια,
μα και ανακούφιση μεγάλη
που σάρκα ξένη κι όχι δική τους
τάιζε την τρέλα της Πασιφάης.
Θανάσης Τριαρίδης
Κυριακή 23 Μαρτίου 2014
Γραμματική!
ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ
λέγονται οι άκλιτες λέξεις που φανερώνουν
διάφορες σχέσεις.
Διακρίνονται σε
κύριες και καταχρηστικές.
Ποιητικά ημερολόγια. . .
Κάθε Παρασκευή θάβει μια Πέμπτη
James
Joyce
Κάπου
ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη
πρέπει
να παράπεσε η αληθινή σου μέρα
Ελύτης
Σάββατο 22 Μαρτίου 2014
Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014
Συνέντευξις
Φυσικά και
ονειρεύομαι.
Ζει κανείς μόνο με
ένα ξερό μισθό;
Πόσο
συχνά;
Κάθε που με εγκαταλείπουν
συχνότατα όλοι.
Επηρεάζουν
τους απόντες τα όνειρά σας;
Βέβαια. Το
ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον
μετανιώνουν οριστικά τους όλοι.
Είναι
ελευθέρα η είσοδος;
Όχι
εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν
ελπίσω. Μου τη δίνει εν γένει
μαζί με
κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να
πιστέψω δίχως ν’ αγγίξω
να μη
μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί
είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο διά
του βλέμματος ν’ αφήσω
το αίτημά
μου στην κρεμάστρα
ό, τι μου
δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην
έχει καμιά ομοιότητα
μ’ αυτό
που ζωγραφίζει η έκκλησή μου –
θα την
επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.
Ένα μόνο
δε μου δίνει το όνειρο.
Το όριο.
Ως πού να κινδυνέψω.
Γιατί
τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα ‘ταν
γεράματα.
Κική
Δημουλά, Ποιήματα, Ίκαρος
Άνοιξη!
Κείνο που
σου προσάπτουν
τα χελιδόνια
είναι η άνοιξη
που δεν έφερες.
Την άνοιξη αν δεν τη βρεις
τη φτιάχνεις
Οδυσσέας Ελύτης
Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014
Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014
Η αηδία δεν είναι στάση πολιτική. . .
H αηδία δεν είναι στάση πολιτική
το ξέρω, το ’χω πει τόσες φορές σε τόσους,
ποτέ δεν οδηγεί στη δράση.
Είναι όμως μια αίσθηση πραγμάτων
σου επιτρέπει με τη γεύση, με τη μυρουδιά
να καταλάβεις σε ποιό σημείο βρέθηκες
που σ’ έφεραν οι επιταγές των άλλων
κι οι αρχικές δικές σου συναινέσεις.
Τίτος Πατρίκιος
κι οι αρχικές δικές σου συναινέσεις.
Τίτος Πατρίκιος
Τρίτη 11 Μαρτίου 2014
Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014
Κυριακή 9 Μαρτίου 2014
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ. ..
Βιώνουμε το στάδιο του
ΚΑΠΟΥΤΑΛΙΣΜΟΥ!
"Η κουκουβάγια
ήτανε λένε κόρη ψωμά.
Θεέ μου,
γνωρίζουμε τι είμαστε,
μα δεν ξέρουμε τι θα απογίνουμε"
Οφηλία
Αμλετ / Σαίξπηρ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)