Από το ουράνιο στο χθόνιο. . .

Γλιστρώντας από πόρτα σε πόρτα 

 Ξόδεψα τον ήλιο και τον ουρανό 

 Και ποτέ κανένας δεν ρώτησε 

 Για τ’ όνομά μου.

Με κούρασε αυτή η άνυδρη καρέκλα. 

Κι έπειτα δίχως αγάπη τι να πεις; 

 Ακόμα και οι στίχοι μας μοιάζουν από πηλό.

Στων ματιών το Σ’ αγαπώ

Στο αντίο του τρένου

Στου φιδιού τα γυρίσματα

Στης λευκής ανηφόρας τις φυλλωσιές

Στου ανέμου τη λύσσα

Στου σπασμού τη χαρά

Πάντα εσένα διψούσα Θεέ μου.

Ένα άλλο σώμα δίπλα σου τη νύχτα.

Αγάλματα στολίζουν το κρεβάτι σου

Και ρόδα που μυρίζουν γιασεμί.

Λάμπουν στο σκοτάδι τα σκεπάσματα

Το δέρμα κρύσταλλο που στάζει.

Η γραμμή του στόματος στο τόξο του χαμόγελου

Τα μέλη απαλά μέσα στο μέλι

Τα μάτια σου σφιχτά και στο δωμάτιο

Φτερά αγγέλων και πουλιών που σε ζαλίζουνε

Με το φτερούγισμά τους.


ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΣΑΡΗΣ