Κάποιος περαστικός είδε ένα παιδί να κλαίει και το ρώτησε τι το βασάνιζε.

-Να, είχα δυο γρόσια για να πάω στον κινηματογράφο μα ήρθε ένα αγόρι κι άρπαξε το ένα απ΄το χέρι μου, αποκρίθηκε το παιδί κι έδειξε ένα άλλο αγόρι που στεκόταν λίγο πιο πέρα.

- Καλά, και δεν φώναξες βοήθεια; ρώτησε ο άνθρωπος.

- Πώς, φώναξα, είπε το παιδί κι άρχισε τώρα να κλαίει λίγο πιο δυνατά.

- Και δε σ΄άκουσε κανένας; ξαναρώτησε τώρα ο άνθρωπος και χάιδεψε στοργικά το παιδί.

- Όχι, αποκρίθηκε εκείνο κλαίγοντας με αναφιλητά.

- Δεν μπορείς να φωνάξεις πιο δυνατά; ρώτησε ο άνθρωπος.

- Όχι, αποκρίθηκε το παιδί που βλέποντας τον άνθρωπο να χαμογελάει είχε αρχίσει πάλι να ελπίζει.

- Τότε δώσε μου και τ΄άλλο, είπε ο άνθρωπος.

Πήρε και το τελευταίο γρόσι από το χέρι του παιδιού και συνέχισε ξένοιαστος το δρόμο του.”

 “Ιστορίες του κ. Κόϋνερ. Η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής”

 Μπέρτολτ Μπρέχτ. Μετάφραση Πέτρος Μάρκαρης. Εκδόσεις Θεμέλιο.