Βλέπω τα αγάλματα προφυλαγμένα πίσω από τζάμια στα μουσεία, τα κορμιά τους έχουν γίνει κομμάτια, οι ψυχές τους δεν λαχταρούν τίποτα πια, άνευ λόγου και άνευ ουσίας, ο άρτος ο επιούσιος έγινε πέτρα μέσα τους, θάμπωσαν κι οι εικόνες που έχουν στο μυαλό χωρίς μια ακτίδα φως, κι εκείνες που απόκτησαν, είναι εκτός πλαισίου.

Ό,τι γεύτηκαν κάποτε, δεν θα το φτύσουν ποτέ πια, μόνο μερικές φορές κυλά μια σταγόνα νερό απ΄ τα μάτια τους, για πάντα θα μείνουν ακίνητα μες στα μουσεία, κάνουν εκεί ένα βίο αβίωτο, φυλάγονται απ΄ τις γλώσσες - βλέμματα των Θνητών, γιατί η δική τους Θνησιμότητα είναι η αθανασία.

Όταν πατάω πόδι στα κοιμητήρια, τόπους χλοερούς αναψύξεως, αισθάνομαι το στόμα χωρίς σάλιο, ξερό, να τρώει χώμα διψώντας για ζωή, παρατηρώ πώς σκουπίζει τα χείλη στις ταφόπλακες, θρύμματα πέφτουν στη γη, χάνονται από τα μάτια του - αυτό το στόμα ζει μόνο, ασυγκίνητο από τα πάθη της σάρκας που τα χείλη της, σκασμένα απ΄ τη δίψα, ματώνουν στο άγγιγμα του παγωμένου φιλιού, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ζωντανό, τίποτα πιο θανατηφόρο από το δόσιμο αυτών των χειλιών σε αυτή την ψυχρή αγκαλιά, γαντζώνονται από το άσπρο μάρμαρο, βυζαίνουν και με το στόμα δεν μοιράζονται τίποτα - αυτή είναι μια Οδύσσεια και εγώ ο ναυαγός της.

Jayne-Ann Igel, Ποιήματα για το Ποιείν

(μετάφραση: Γιώργος Καρτακης)