Η προσδοκία του ταξιδιού

Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στο κυανού της τέχνης και του πολιτισμού, όπου εκείνο που βαραίνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνούμε με το τηλεγραφείο των σκέψεων, με γλώσσα που περνάει από το τρυπητό που αφήνει απ΄έξω τα απόφλουδα...Με την ελπίδα να υπάρξουν ρινίσματα χρόνου που θα ψιθυρίσουμε: Λίγο θέλω ακόμη για ν΄αποσπαστώ από το έδαφος και να παίξω με τις πατούσες μου μιαν άλλου είδους κιθάρα...

Η εντοπισμένη εδώ προσδοκία είναι η αλληλεπίδραση μας με επίγνωση της αδυναμίας, με φορείς αλληλεπίδρασης, αναγκαίους κατά τη Φυσική, σκέψεις, εικόνες, ήχους που προσφέρουν Αυτοί που μας δείχνουν πόσο λανθασμένα, ίσως, συλλάβαμε την δωρεά της ζωής. Έρανος σκέψεων, λοιπόν, ήχων που παράγουν εικόνες που δεν τις βλέπουν τα μάτια, εικόνων που παράγουν ήχους που δεν τους ακούν τα αυτιά, και μοιρασιά της συγκομιδής. Με τιμή στην ατίμητη τιμή αυτών των διαλεχτών της τέχνης και του πολιτισμού που απλόχερα τα προσφέρουν...

Ας ζήσουμε τουλάχιστον την προσδοκία του ταξιδιού, που είναι πιο σημαντική από την πραγματοποίησή του. . .


Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015





Με ρώτησες πώς έγινα τρελός.
 Να πώς:
Μιαν αυγή, καιρό πολύ πριν γεννηθούνε άμετροι θεοί, ξύπνησα από ένα λήθαργο κι είδα πως μου είχαν κλέψει
όλες τις μάσκες μου -τις εφτά μάσκες
 που είχα δημιουργήσει κι είχα φορέσει σ' εφτά ζωές.
Και μέσα στην τρέλα μου βρήκα και τα δυο:
 λευτεριά και σιγουριά.
Τη λευτεριά της μοναξιάς
και τη σιγουριά πως δεν με καταλαβαίνουν.
 Γιατί αυτοί που μας καταλαβαίνουν
 κάτι υποδουλώνουν μέσα μας…
Αλλά, ας μην είμαι και τόσο περήφανος για τη σιγουριά μου. 
Κι ένας κλέφτης ακόμα, όταν είναι φυλακισμένος, 
είναι προφυλαγμένος από έναν άλλον κλέφτη.
Χαλίλ Γκιμπράν/ Ο τρελλός





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου